Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Malas noticias

Τα νέα δεν είναι καλά.
Απόψε μίλησα με τον αδελφό μου στο τηλέφωνο. Είπε πως μια στατιστική πριν 5 χρόνια έβγαζε 2 κύριους λόγους τριβής και χωρισμού στα ζευγάρια (σε γάμο ή σχέση): δεν τα πηγαίναν καλά ερωτικά - και δεν πρόσεχαν τα συναισθήματα αλλήλων.
Μέχρι εκεί καλά. Εκεί έχω μείνει: wake me up when September ends. Πρώτα απ'όλα, νομίζω αυτά πηγαίνουν (όταν πάνε) μαζί. Όσο προσέχεις τα συναισθήματα του άλλου, ο έρωτας γίνεται πιο ουσιαστικός. Εξάλλου, γι'αυτό δε μ'αρέσει ο όρος 'κάνουμε sex' - θάθελα να 'κάνουμε έρωτα'. Έτσι , όταν η μέριμνα για τον εσωτερικό κόσμο του άλλου λείπει, η ερωτική ζωή ατονεί. Τότε (και τώρα - νόμιζα) το πρόβλημα προέρχεται από τον ατομισμό (εγωϊσμό, αν θέλετε), τον οποίο η κοινωνία μας προάγει. Ταυτόχρονα, κλείνει μια πύλη για την αγάπη, την ανέλιξη. 
Η τωρινή στατιστική λέει πως τα ζευγάρια χωρίζουν για οικονομικές διαφορές - να μοιράζονται δίκαια τα βάρη και οι απολαύσεις.
Προσπαθήσαμε, με τον αδελφό μου, να το εξηγήσουμε. Δε βγαίνει σε καλό. Νάτα μας:
1. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τις υλικές απολαύσεις που προέρχονται από έξω από το ζευγάρι - αυτές είναι που κοστίζουν σε χρήμα. Είμαστε μαζί (ok, που λένε τα κορίτσια) όμως βασικά χαιρόμαστε τα ταξίδια, τις εξόδους, την καλοπέραση, τα gadgets, το sex. Οι άλλες - οι χαρές της ανακάλυψης του άλλου ανθρώπου - έχουν περάσει στα αζήτητα.
2. Η οικονομική κρίση έχει συμπιέσει τα διαθέσιμα. Έτσι, το πρόβλημα της κατανομής πόρων/απόλαυσης μεταξύ των εταίρων παίρνει προτεραιότητα. Ποιός πληρώνει και ποιός απολαμβάνει -  voilà la question. Για να απαντάει σε κάθε στιγμή, το ζευγάρι κρατάει τεφτέρια - γίνονται λογαριασμοί: it's only business - nothing personal. 
3. Ειδικά για τις γυναίκες: χάος στο χασάπικο. Δέχονται σκληρότερη πίεση να προσκυνήσουν τον καταναλωτισμό, χρειάζονται περισσότερη δουλειά για να βγάλουν λεφτά. Και από πάνω μια κοινωνία να τις διδάσκει  "πουλάς κρέας - κοίτα να πιάσεις καλή τιμή" (όσο προλαβαίνεις).
Για το νεκροταφείο ρομαντικών, πάμε καλά παρακαλώ;

6 σχόλια:

Coffeemug είπε...

(είμαι εδώ στην αρχή γιατί μου αρέσει να βλέπω την εξέλιξη)

δεν είμαι ρομαντική. μάλλον πολύ πεζή και ορθολογίστρια θα με έλεγα. είμαι εντελώς αντίθετη με τις γενικεύσεις ομως θα συμφωνήσω και θα διαφωνήσω με όσα λες. όλα συνδέονται. το 2 και το 3 άμεσα. ομως θα έλεγα ότι περισσότερο αυτό ισχύει σε πιο μικρές ηλικίες και πιο "εμπορεύσιμο" προϊόν.
και πηγαίνοντας και σε αυτό που λες στην αρχή για την προσοχή που δίνει κάποιος στα συναισθήματα του άλλου, θα σου πω ότι έχει να κάνει με το ότι ο άλλος είναι δεδομένος. τον/την κατέκτησες. είναι εκεί. το πρωί το μεσημέρι και το βράδυ. το θήραμα είναι στο κλουβί, στο τηλέφωνο και στο σινεμά κάθεται δίπλα σου. απαξιείς να ασχοληθείς. και τότε τη θέση των μικροχαρών, παίρνουν οι έξοδοι, τα gadget, και οι louis vuitton
Προσγείωση

Prths είπε...

Καλησπέρα, Coffeemug. Δώσμου λίγο χρόνο να μαζέψω το νου μου , να κατεβάσω και τους τροχούς για προσγείωση. Doors to manual and cross check. (υπολογίζω γύρω στο 2086 νάμαι ok)
Λοιπόοοοοοοον. Ναι... Έχω μια ερώτηση (ρητορική, αν θέλεις) που ίσως βοηθάει τη συζήτηση. Γιατί; Γιατί ο άλλος γίνεται "δεδομένος"; Τί σημαίνει αυτό - ίσως οτι η σχέση σταματάει να προσφέρει κάτι που μας έδινε νωρίτερα (στην αρχή;) Και τί νάναι αυτό;

Coffeemug είπε...

Φυσικά σταματάει να μας δίνει ότι μας έδινε στην αρχή. Στην αρχή υπάρχει πάντα ο έρωτας με τη μορφή infatuation. Νομίζεις ότι αν δεν τον δεις, αν δεν του μιλήσεις θα σταματήσει να γυρίζει ο κόσμος. Αυτό και στον σεξουαλικό τομέα είναι σαν πυροδότηση βόμβας. Η εξέλιξη είναι ότι όταν ο χρόνος περάσει, αυτό μετατρέπεται σε μιά άλλου είδους αγάπη. Που ναι μεν τον θέλεις τον άλλον, τον αγαπάς, είσαι ερωτευμένος αλλά ενώ όλα τα καθημερινά, πριν είχαν σβήσει από το μυαλό σου, τώρα αρχίζουν σιγά σιγά να εμφανίζονται με τη μορφή πεζής καθημερινότητας. "θα τα πούμε το βράδυ", "πάω στη δουλειά", "φέρε 2 κιλά λεμόνια","τώρα νυστάζω, να δούμε το ηλιοβασίλεμα αύριο;"

Coffeemug είπε...

Νομίζω η ερώτηση δεν πρέπει να είναι "γιατί ο άλλος γίνεται δεδομένος" γιατι το θεωρώ γεγονός αναπόφευκτο. Αλλά "τί κάνω εγώ, ώστε να μη ρίξω τον άλλον στα αζήτητα". Πώς το μετατρέπω εγώ σε καναπέ και πώς μπορώ να το αποφύγω.

Prths είπε...

Σωστή διευκρίνιση – ναι αυτή είναι η ερώτηση. Εννοούσα γιατί αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τον άλλο ως "δεδομένο" – και γιατί αυτό είναι "κακό"; Ποιά είναι η (σκοτεινή) ουσία πίσω από τη λέξη "δεδομένο". Μήπως ακριβώς οτι σιγά-σιγά ο άλλος γλυστράει στην αντίληψή μου στα "αζήτητα" (de facto, που λες)– και αισθάνομαι οτι ξεγελάω τον εαυτό μου;
Νομίζω συχνά έχουμε από την αρχή καθαρή (δι)αίσθηση των ορίων της σχέσης. Αλλά μας παίρνει χρόνο (και πόνο) να τα αποδεχτούμε... Η διάψευση είναι από μένα για μένα - και γιαυτό πιο πικρή δεν γίνεται!
Και – όντως – στην αρχή θέλω τον άλλο κτητικά, να τον απολαύσω, να τον σιγουρέψω. Προφανώς διότι μου δίνει κάτι που λείπει από μέσα μου. Γεμίζει κενά μου. Κάτι όχι αναγκαία "κακό" ή "καλό" – ότι είναι είναι. Και θέλω την ασφάλεια αυτής της παροχής – θυμίζει λίγο απόλαυση (ή και εξάρτηση) από ουσία. Αλλά συνήθως, οι προσδοκίες αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται: να αντιμετωπίσω την πεζότητα της κάθε μέρας, να διώξω τη μοναξιά, να εκφραστώ σεξουαλικά, να επιβεβαιωθώ, να γίνω αποδεκτός, να αναπτυχθώ κοινωνικά, να μοιραστώ προβληματισμούς κλπ. κλπ.
Προφανώς κάπου το πράγμα θα "σκοντάψει" – και γιατί θα έπρεπε να μας καλύπτει σε όλα αυτά – είχαμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο; Και για πόσο καιρό – αύριο ή μεθαύριο μπορεί να ψάχνουμε άλλα; Και πού είναι η βούληση, η ελευθερία, η υπευθυνότητα; Τα όρια του "εγώ";
Η "άλλου είδους" αγάπη συνήθως δεν έρχεται – αυτό ακριβώς είναι το θέμα, φοβάμαι...

Coffeemug είπε...

Τα όρια τα ξέρουμε, αργά ή γρήγορα, και τα αποδεχόμαστε ή όχι και αυτό είναι θεμιτό. Και όλα όσα λες γίνονται σε κάποιο βαθμό. Άλλα σε ικανοποιητικό, άλλα σε μη ικανοποιητικό και επίσης τα αποδεχόμαστε ανάλογα με τις ανάγκες τις προσωπικές μας. Με τίποτα δεν θεωρώ ότι ο άλλος πρέπει να έχει σκοπό της ζωής του το πώς θα μας ικανοποιήσει. Άλλωστε αλλάζουμε. Καθημερινά.Οι ανάγκες, τα γούστα και τα θέλω μας μεταβάλλονται (ευτυχώς). Δημιουργούνται νέες ανάγκες και παραμερίζονται παλιές. Αυτό που δεν ήταν σημαντικό, γίνεται σημαντικό και ενδεχομένως ο άλλος δεν θέλει να το ικανοποιήσει ή και δεν μπορεί. Γιατί έχει άλλα ενδιαφέροντα πια και εσύ έχεις πάψει να είσαι το κέντρο του κόσμου. Και σε εκείνο το σημείο είναι που υποχωρεί ο έρωτας και τελικά αποφασίζεις ότι θα έχεις κάποιον άλλο ρόλο από αυτόν που αρχικά νόμιζες. Και μένεις ή φεύγεις.

και πιάσαμε δύσκολη συζήτηση. όσα γράφεις μου φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα. τα διαβάζω σιγά σιγά όπως κατάλαβες.