ανοίξαντός Σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος, αποστρέψαντος δε Σου το πρόσωπον ταραχθήσονται (ΨΔ ργ')
Κύριε, σ' ευχαριστώ που ακόμα με ακούς.
Κατάλαβα τόσα σφάλματα που έκανα - και τρέμω όταν σκέφτομαι αυτά που δεν έχω ακόμα δει. Σε άφησα, Σε πρόδωσα, Σε πολέμησα. Συντάχθηκα με το Σκοτάδι για να ικανοποιήσω το "εγώ" μου, παραδόθηκα στον εγωϊσμό μου. Έγινα τέρας, ένα τυφλό άψυχο θηρίο - άδειο και βίαιο. Οργή, εκδίκηση, πάθος με ορίζουν. Υπηρέτησα ένα εγωϊκό κατασκεύασμα: να αποδείξω ότι είμαι δυνατός, ικανός, ελκυστικός, επαρκής. Να δείξω στον κόσμο - να καυχηθώ - ότι έχω δυνάμεις, οτι "μπορώ", οτι "μετράω".
Ο εγωϊσμός μου γέννησε πάθος - άσβεστο και αδηφάγο. Τρελλός από τον πόνο και το φόβο της αποτυχίας, δημιούργησα και άλλο πόνο μέσα μου και γύρω μου. Υποδουλώθηκα. Αφέθηκα. Μίκρυνα.
Λέρωσα τον εαυτό μου - το πλάσμα Σου, Αγαπημένε - το διέστρεψα και το ταπείνωσα. Ξόδεψα φως για να βαθαίνω το σκοτάδι. Με ακύρωσα. Τώρα νιώθω ανάξιος να είμαι στα χέρια Σου.
Κύριε, ντρέπομαι. Κύριε, δεν έχω θάρρος να Σου ζητήσω πια τίποτα. Ούτε και δύναμη να μη θρηνώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου