Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Τίποτα πιο εκλεκτό.

Οι νεκροί, λέει το πρωτόκολλο, δεν είναι «κύριοι»: μετά θάνατο δεν έχουν τη δυνατότητα (ή και το φορτίο, αν θέλετε) της επίγειας κυριότητας – της ιδιοκτησίας. Όμως, για μένα, ο Θανάσης Βέγγος θα είναι πάντα κύριος: μια θέση στη μνήμη μου, ένα γλυκό και αθώο μέρος, τού ανήκει. Μέρος φωτεινό και ξεχωριστό, η κυριότητα του οποίου αποδόθηκε στον κ. Βέγγο με πολυετή χρησικτησία.
Κύριε Βέγγο, λοιπόν, ψάχνω να βρω τρόπο να σας αποχαιρετίσω από δω. Μού’ρχεται να σωπάσω – τα λόγια είναι φτώχια και δεν αρμόζουν στην Εξοχότητά Σας. Θέλω και να μιλήσω, να εμποδίσω τη λήθη - τον αληθινό θάνατο - να σάς αγγίξει στο ελάχιστο.
Έτσι, παγιδευμένος σ'αυτήν την αντινομία, τώρα νιώθω ακόμη έντονα πόσο θα μου λείψετε. Εσείς φύγατε κι’εγώ αυτή σας την τέχνη – της υπέρβασης του αδιέξοδου μέσα από το τσαλάκωμα του "εγώ", της απελευθέρωσης μέσα από τον απελπισμένο αυτοσαρκασμό – ακόμα δεν την έμαθα.
Άλλα έτσι είναι ο δάσκαλος ο καλός: δεν αφήνει ευκαιρία να δώσει άλλο ένα, τελευταίο, μάθημα.