Fragancia de mujer

Η όψιμη σχέση μου με τον Ιστό μού χάρισε την επαφή με μια αρωματική γυναικεία - και ευρύτερα ανθρώπινη - εκπνοή. Είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Θέλω να πιστεύω δεν είναι η επιφανειακή "συμπάθεια", η φτηνή απόλαυση της παρατήρησης, ο πρόσκαιρος συντονισμός με τη συντριβή του συνανθρώπου. Ίσως μ' άγγιξε στιγμιαία η λάμψη της αλήθειας που κρύβεται μέσα και πέρα από αυτά.
Υποφέροντας ανακαλύπτουμε τη βαθιά αιτία του πόνου μας: την απώλεια - όχι του Άλλου αλλά του εαυτού μας. Μας πονάει ο χωρισμός από το βαθύτερο "είναι" μας. Και ξεκινάμε να μας βρούμε. Ξανά.
Πιστεύω κι' εύχομαι πως οι τίτλοι τέλους του Ιστολογίου "Άρωμα Γυναίκας" σημαίνουν αυτό το ξεκίνημα.
Κυρίες, σας ευχαριστώ.
Καλό δρόμο νά' χετε.

Πιο πέρα κι απ' το κενό

Ένα τραγούδι που αγαπώ ιδιαίτερα είναι Η Προσευχή του Ακροβάτη, από τους "Αντικατοπτρισμούς" του Μάνου Χατζηδάκι, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΒΑΤΗ
Κύριε, είναι ώρα να βοηθήσεις μια ψυχή.
Δρόμο να βρει τώρα η ζωή μου η ρηχή.
Δεν μπορώ να ζω αντίθετα με Σένα, κι όπου σταθώ
μ' άγνωστους ρυθμούς κι επίθετα βοήθεια Σου ζητώ.
Είμαι ακροβάτης και γυρεύω δικό μου Θεό.
Κύριε, δος μου θάρρος το σκοινί να μην κοπεί.
Θέλω να 'μαι φάρος που φωτίζει τη σιωπή.
Θέλω να πετάξω ελεύθερα πιο πέρα κι απ' το κενό -
πράγματα μικρά και δεύτερα δεν ξέρω ν' αγαπώ.
Είμαι ακροβάτης και γυρεύω δικό μου Θεό.
Είμαι ακροβάτης και γυρεύω καινούργιο Θεό.

Εδώ το τραγουδά η Αλίκη Καγιαλόγλου, με θέρμη που βρίσκω συγκινητική.

Η προσευχή του ακροβάτη (Μ. Χατζηδάκις - Ν. Γκάτσος - Α. Καγιαλόγλου)

Heridas de Amor

Κάποιες φορές η ερωτική έλξη περνάει ένα "κατώφλιο" γενικού ενδιαφέροντος για το άλλο φύλο - συναντάμε έναν ερωτικό σύντροφο που μας δίνει ξεχωριστή χαρά. "Κολλάμε". Στη βάση μπορεί να είναι μια γενετική συγγένεια: το DNA που αναγνωρίζει κυτταρικό υλικό της ίδιας μακρινής προέλευσης. Μπορεί να είναι κάτι άλλο, ασώματο ή πνευματικό: κοινές δονήσεις από τα βάθη μας. Ίσως βλέπουμε στον άλλο τμήματα από τον αληθινό εαυτό μας. Άλλωστε, σώμα και συνείδηση είναι ένα - η διαίρεση είναι μια έννοια που αναπτύξαμε σε πρόσφατους καιρούς. Και, παραπέρα, όλη η ανθρωπότητα, όλη η ζωή είναι εν αρχή Ένα.
Το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας όλων των εποχών μιλάει για τις διάφορες μορφές και επιπτώσεις αυτής της έλξης. Υμνεί άλλοτε την όψη, άλλοτε το άρωμα ή το άγγιγμα, τις ματιές... Φαίνεται πως αυτοί οι "πόλοι" είναι διαφορετικοί για άνδρες και γυναίκες και - πάλι - πολλά στοιχεία αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αλλά, πάντα, υπάρχει η λαχτάρα, η ένταση, η ορμή της ένωσης με τον άλλο. Η ίδια φιλολογία μιλάει και για τις δυσκολίες του ζευγαρώματος: τη σύγκρουση, τη ζήλεια, την απογοήτευση, τη βία. Τον πόνο του έρωτα. Τις πληγές.
Όταν βρεθούμε, "αναγνωριζόμαστε". Μέσα μας υπάρχει αυτό το τμήμα που έλκεται δυνατά - ίσως γιατί είναι δεμένο από την αρχή, με την παραπάνω έννοια. Πλησιάζουμε, ακουμπάμε, επικοινωνούμε, μοιραζόμαστε. Πασχίζουμε να το ενώσουμε. Να απολαύσουμε τη χαρά αυτής της σύνδεσης.
Όμως, μοιάζει η τροχιά μας στη ζωή να μας φορτώνει με κελύφη γεμάτα αγκάθια και καρφιά. Στην προσέγγιση, μας πληγώνουν. Παλεύουμε. Ματώνουμε. Ως την επόμενη φορά.
Είναι μέρος του δρόμου μας, νομίζω. Δεν υπάρχει άλλη πορεία. Το ερώτημα, όπως και σε κάθε βήμα, είναι πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον πόνο σε κάτι θετικό. Να τον μετασχηματίσουμε. Και στις πληγές του έρωτα να καλλιεργήσουμε την αγάπη.