Heridas de Amor

Κάποιες φορές η ερωτική έλξη περνάει ένα "κατώφλιο" γενικού ενδιαφέροντος για το άλλο φύλο - συναντάμε έναν ερωτικό σύντροφο που μας δίνει ξεχωριστή χαρά. "Κολλάμε". Στη βάση μπορεί να είναι μια γενετική συγγένεια: το DNA που αναγνωρίζει κυτταρικό υλικό της ίδιας μακρινής προέλευσης. Μπορεί να είναι κάτι άλλο, ασώματο ή πνευματικό: κοινές δονήσεις από τα βάθη μας. Ίσως βλέπουμε στον άλλο τμήματα από τον αληθινό εαυτό μας. Άλλωστε, σώμα και συνείδηση είναι ένα - η διαίρεση είναι μια έννοια που αναπτύξαμε σε πρόσφατους καιρούς. Και, παραπέρα, όλη η ανθρωπότητα, όλη η ζωή είναι εν αρχή Ένα.
Το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας όλων των εποχών μιλάει για τις διάφορες μορφές και επιπτώσεις αυτής της έλξης. Υμνεί άλλοτε την όψη, άλλοτε το άρωμα ή το άγγιγμα, τις ματιές... Φαίνεται πως αυτοί οι "πόλοι" είναι διαφορετικοί για άνδρες και γυναίκες και - πάλι - πολλά στοιχεία αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αλλά, πάντα, υπάρχει η λαχτάρα, η ένταση, η ορμή της ένωσης με τον άλλο. Η ίδια φιλολογία μιλάει και για τις δυσκολίες του ζευγαρώματος: τη σύγκρουση, τη ζήλεια, την απογοήτευση, τη βία. Τον πόνο του έρωτα. Τις πληγές.
Όταν βρεθούμε, "αναγνωριζόμαστε". Μέσα μας υπάρχει αυτό το τμήμα που έλκεται δυνατά - ίσως γιατί είναι δεμένο από την αρχή, με την παραπάνω έννοια. Πλησιάζουμε, ακουμπάμε, επικοινωνούμε, μοιραζόμαστε. Πασχίζουμε να το ενώσουμε. Να απολαύσουμε τη χαρά αυτής της σύνδεσης.
Όμως, μοιάζει η τροχιά μας στη ζωή να μας φορτώνει με κελύφη γεμάτα αγκάθια και καρφιά. Στην προσέγγιση, μας πληγώνουν. Παλεύουμε. Ματώνουμε. Ως την επόμενη φορά.
Είναι μέρος του δρόμου μας, νομίζω. Δεν υπάρχει άλλη πορεία. Το ερώτημα, όπως και σε κάθε βήμα, είναι πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον πόνο σε κάτι θετικό. Να τον μετασχηματίσουμε. Και στις πληγές του έρωτα να καλλιεργήσουμε την αγάπη.