1. Δεν ήμουν αληθινός. Τίμιος. Με τον εαυτό μου και με σένα. Συμφώνησα να σχετιστώ μαζί σου ερωτικά ενώ ήξερα οτι είσαι ήδη σε μια σχέση με άλλον άνδρα. Έτσι ξεκίνησα με ερωτηματικά για τη φύση και την πορεία της σχέσης μας - και το δέχτηκα. Μέσα μου σκεφτόμουν πότε θά έρθει η σειρά μου, πότε θα βρεθούμε σε κρίση και θα κάνεις τα ίδια. Πώς εννοείς τη "σχέση", σκεφτόμουν - τί θεωρείς σωστό ή λάθος; Δεν ήμουν ακέραιος, από την αρχή. Αφέθηκα στην εγωϊκή έπαρση (λαχτάρα; πόθος; ανάγκη επιβεβαίωσης;) οτι φέρθηκες ανέντιμα για "πρώτη και μοναδική φορά", παρασυρμένη από την ερωτική ορμή σου για μένα.
Ίσως αρχικά είχα το ελαφρυντικό ότι άφηνα μια ευκαιρία: να δείξεις αλλιώς, να διαψεύσεις τις επιφυλάξεις μου. Όμως αυτό δεν έγινε ποτέ - αντίθετα, έμαθα από σένα παραστρατήματα και ανειλικρίνειες, παλιές και πρόσφατες, που αποτελείωσαν την εμπιστοσύνη μου. Πρόβαλες και εξωράϊζες συνεχώς το παρελθόν - τους πολυάριθμους εραστές με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Ήθελες να διατηρήσεις επαφές με το περιβάλλον του ως πρόσφατα "συντρόφου" σου - αισθάνθηκα οτι δεν επένδυεις στη σχέση μας ούτε την προάγεις γύρω μας και (κυρίως) μπροστά. Ότι δεν "μας" εκπροσωπεις.
Σ' άφηνα να μιλάς για αφοσίωση, ένωση, φως - ενώ έβλεπα να πυκνώνει γύρω μας το σκοτάδι. Αδράνησα, και μας άφησα να κυλήσουμε μαζί στο φόβο.
2. Δεν ήμουν θαρραλέος. Άσκησες απρόκλητα βία πάνω μου και τραυμάτισες τη σχέση μας. Μου επέβαλες τις σοβαρές συνέπειες των δικών σου αποφάσεων - χωρίς τη συγκαταθεσή μου. Με παραπλάνησες με ψέμματα και τα επαναλάμβανες για καιρό, με δικαιολογία "να αποφύγεις τη ντροπή". Σε είδα τότε σαν ερωτηματικό αντί για στήριγμα - η εμπιστοσύνη μου κλονίστηκε βαθειά. Τι θα γίνει αύριο, αναρωτήθηκα, όταν θα χρειασθεί να πάρεις σοβαρές αποφάσεις, να αναλάβεις ευθύνες; Τι θα αλλάξει; Πόσοι και πόσο θα πονέσουν από την αδιαφορία σου; Και ποιά από τα λόγια σου είναι αληθινά και ποιά υποκριτικά;
Θα μπορούσα να δικαιολογηθώ, αρχικά, με το πρόσχημα της αφοσίωσης - να σταθώ πλάι στον άνθρωπό μου. Όμως συνέχισες να πλήτεις τη σχέση μας: μού 'δειχνες ξανά και ξανά την προσήλωσή σου σε εγωϊκά φαντάσματα: να δικαιολογήσεις το μακροσκελές ερωτικό ιστορικό σου, να παρουσιάζεσαι "εντάξει" και ευχάριστη στους πάντες, να βρείς "κάποιον" (λες και εγώ έγινα "ο κανένας") να σου δώσει γάμο και παιδίά. Σε είδα να σκοτώνεις το "εμείς" για να θρέψεις το "εγώ" σου και δε μίλησα. Να επικαλείσαι το δίκαιο, την αγάπη και την ελευθερία - και να τα εξευτελίζεις προκλητικά μπροστά μου. Να περνάς τα όρια. Και δεν σε αντιμετώπισα.
3. Δεν ήμουν υπομονετικός. Δεν αφέθηκα στο βηματισμό του σύμπαντος. Σε πίεσα. Σε έφερνα προ τετελεσμένων - ίσως υπέθαλπα το δίλημμα είτε να διακόψουμε είτε να έρθεις πιο κοντά μου. Σου στέρησα τη φυσική σου ροή, την ελευθερία να διαλέξεις το ρυθμό σου. Σε ερωτεύθηκα παράφορα: σε ήθελα κοντά μου, κτητικά, με όλες μου τις δυνάμεις. Δεν μπορούσες και δεν ήθελες να με ακολουθήσεις σ' αυτήν την τροχιά και το έβλεπα. Δεν είχες καμμιά υποχρέωση, εξ' άλλου. Αντίθετα, εγώ όφειλα να σου δίνω χώρο και χρόνο να νιώσεις, να σκεφθείς, να εκδηλωθείς, να σταθεροποιηθείς - να τα βρεις με τον εαυτό σου. Έκλεβα την ευκαιρία να τα δεις με την ησυχία σου, στον καιρό σου. Και να δω κι' εγώ καθαρότερα.
4. Δεν ήμουν μετρημένος . Άφησα το θυμό μου να σωρεύεται, ενώ διαισθανόμουν πως ο μαζεμένος πόνος μου θα φέρει έκρηξη. Παραδόθηκα στην εγωϊκή μου οργή. Και, όντως, φέρθηκα βίαια: σε πλήγωσα, σε ταπείνωσα, σε λόγχισα με τρόπο απαράδεκτο. Έδωσα πρώτος ανοιχτή διέξοδο στη σωρευμένη βία μεταξύ μας. Δεν υπήρχε ανάγκη γι'αυτό. Είμαστε ελέυθεροι: οι επιλογές μας ανήκουν - όπως και οι επιπτώσεις τους. Πολύ περισότερο: δική μου η ευθύνη να προλάβω το θυμό μου, δική μου αμαρτία να τον αφήσω να ξεσπάσει.
5. Δεν ήμουν αποφασιστικός - θόλωνα. Οι διαφορές μας δεν μπορούσαν να λυθούν με συζήτηση. Δεν υπήρχε πια εμπιστοσύνη: το έβλεπα και το έβλεπες. Τα λόγια δε βοηθούσαν διότι η βάση (ο σεβασμός, η αποδοχή, η εκτίμηση) έλειπε. Η σχέση μας έγινε μια σύγκρουση μεταξύ των "εγώ". Κάθε στιγμή, κάθε κίνηση προσέθετε νέα στρώματα πόνου. Ανέβαλα την απόφαση να διακόψουμε. Παρέλυσα, δεν μ' άκουγα, δεν μ' ένιωθα. Χώριζα από τον εαυτό μου αντί να χωρίσω από σένα. Και το ανέχθηκα.
6. Πάνω απ'όλα, δεν ήμουν διαυγής. Παρέβλεπα το προφανές: η μεταξύ μας έλξη, το ερωτικό πάθος μας ανακούφιζε πληγές και μπάλωνε κενά. Η σχέση μας έγινε "συνεργείο επισκευών". Καθένας μας μάζευε δυνάμεις - για να διεκδικήσει αυτά που η ζωή του στέρησε και "του χρώσταγε". Δικαιολογημένο ίσως, όμως με ριζικά διαφορετικό, μεταξύ μας, ζητούμενο. Ιδιο στα λόγια (πράγμα εύκολο εξάλλου) - αταίριαστο στην πραγματικότητα, στην πράξη. Δεν είχαμε κοινούς στόχους, αρχές, αξίες για να χτίσουμε αμοιβαίο σεβασμό, ευασθησία, υπευθυνότητα, εκτίμηση, αγάπη. Δεν υπήρχε αληθινό "μαζί". Τό αισθανόμουν αλλά μου το έκρυβα.
Χαμένη άγνωστη, αυτά κατάλαβα, σ' αυτά έσφαλα, γι' αυτά ζητώ συγνώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου