Nisi Dominus

Κάτι έγινε. Ξανά. Πόνος. Μια σχέση με δραματική εξέλιξη. Πάλι, αναρρωτιέμαι: οι άνθρωποι δείχνουμε έναν εαυτό και έχουμε μέσα τους έναν  άλλο, μια βαθύτερη "ουσία"; Πώς βρίσκεται αυτή η "ουσία'"; Έχω το δικαίωμα να προσπαθώ να ανακαλύψω την ουσία των άλλων - και τί ακριβώς ψάχνω να βρω; Μήπως έτσι γίνομαι κριτής και δικαστής;
Αισθάνομαι πως σίγουρα πρέπει να ανακαλύψω τη δική μου ουσία, τον εαυτό μου. Να ενωθώ μαζί του - να γίνω ένας, στ'αλήθεια. Να μ'αγαπήσω. Αυτό το νιώθω βαθιά - είναι ανάγκη. Και σ'αυτό δεν πάω καλά. Το ξέρω: έχω πολύ, πολύ,  πολύ δρόμο...
Όμως γιατί να ψάχνω κάτι στον άλλο; Μήπως η ανακάλυψη του εαυτού μου περνάει από την εξέταση της ουσίας εκείνου; Ίσως - αλλά η ανακάλυψη μέσα από τη συναναστροφή είναι ενεργητική. Δεν υπάρχει παρατήρηση χωρίς δράση. Κάτι σαν την αρχή του Heisenberg. Το ψάξιμο είναι πράξη. Έχει επιπτώσεις, άρα έχει όρια. Ποιά είναι τα όρια;   Ποιό δίκαιο τα περιχαρακώνει; Κάνω κάτι για να γνωρίσω τον άλλο, και η πράξη μου γυρίζει πίσω και με χτυπάει. Μέσα, στο βάθος μου.
Δεν υπάρχει απάντηση με λόγια, με τη σκέψη - το νιώθω. Η αγάπη είναι η μόνη λύση. Αν αξιωθώ να κινούμαι από αγάπη, μέσα στην αγάπη, τα όρια μπαίνουν μόνα τους. Οι πράξεις γίνονται απλές. Φυσικές. Ουσιαστικές. Και οι σκέψεις το ίδιο. Χωρίς "εγώ". Αμήν
Nisi Dominus: Cum dederit dilectus suis somnum
(A. Vivaldi, 1720?, Ch. Hogwood / J. Bowman 1976)