"Ο άνθρωπος στο χωρισμό φαίνεται", λένε. Σωστή κουβέντα. Ένα από τα πιο αποκαλυπτικά στοιχεία είναι η αναζήτηση του "γιατί". Όταν ζητάω από τον άλλο να εξηγήσει γιατί χωρίσαμε: ¨πες τη γνώμη σου, δώσε την αποψή σου".Υπάρχουν τρεις περιπτώσεις.
α) Για να ξέρω πώς συμπεριφέρονται, με μια επιφανειακή έννοια: τί θα κάνω ή θα αποφύγω σε επόμενη σχέση. Είναι εγωϊστικό: ουσιαστικά αδιαφορώ για τον άλλο και θέλω να αποσπάσω ατομικό όφελος - όχι να επενδύσω στη σχέση. Είναι και άνόητο διότι κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του: πιθανότατα η επόμενη σχέση θάναι κάτι τελείως διαφορετικό. Σε κάθε περίπτωση, ο άλλος δεν οφείλει να εξηγήσει τίποτα.
β) Γιατί όντως δεν είμαι σίγουρος, έχω θολώσει. Ζητάω να ακούσω την άποψη του άλλου για να σχηματίσω γνώμη. Επιπόλαιο: κάτσε, σκέψου, και μετά μίλα. Επίσης ανόητο: τί θα γίνει μετά; θα καταλήξω να αποφασίσω με τη συμβουλή του άλλου. Πόσο "δική μου" είναι αυτή η απόφαση;
γ) Γιατί έχω κάνει κάτι ανέντιμο και δεν ξέρω κατά πόσο το γνωρίζει άλλος. Ψαρεύω στα τυφλά. Ανησυχώ πόσα ξέρει για μένα και, πιθανά κρίνοντας από τον ίδιο το χαρακτήρα μου, φοβάμαι πως ίσως με εκθέσει σε τρίτους, με εκδικηθεί.
Η μόνη ντόμπρα περίπτωση: να έχεις μετανοιώσει - στ' αλήθεια. Και πάλι, τότε δεν ρωτάς. Λές "λυπάμαι, κατάλαβα, έφταιξα σ' αυτό κι' αυτό, διότι..." Και αν θέλεις: "θα τ' αλλάξω, θέλεις να μ' εμπιστευθείς και να δοκιμάσουμε πάλι μαζί;"
4 σχόλια:
δ) γιατί προφανώς έχω κάνει κάτι λάθος και δεν γνωρίζω τί είναι αυτό. Γιατί δεν γνωρίζω τί μπορεί να είναι αυτό που σε ενόχλησε και απλά θα ήθελα να το μάθω και αν μπορώ να το βελτιώσω, να το αλλάξω.
Καλησπέρα.
Χωρίς παρεξήγηση, η εκδοχή (δ) που αναφέρεις μου ακούγεται κάπως επιπόλαια. Μιλάμε για χωρισμό - για τέλος μιας κατάστασης όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται, έχουν μοιραστεί κάποια πράγματα.
Πρώτο: σίγουρα έχουν προηγηθεί συγκρούσεις, δυσαρμονίες - πάντα προϋπάρχουν σημάδια, μια κλιμάκωση. Πιθανά η "απορία" είναι η κατάληξη μιας στάσης χαμηλού έμπρακτου ενδιαφέροντος για το ποιός είναι και τί θέλει ο άλλος.
Δεύτερο: Αν δεν γνωρίζω, δεν έμαθα. Κι'αν δεν έμαθα δεν κατάλαβα. Κι'αν δεν κατάλαβα ως τώρα, τί προοπτική έχω να καταλάβω (και μάλιστα δε να αλλάξω κάτι);
Τρίτο: ρωτώντας παραμένω στο "παίρνω" - καθόλου στο "δίνω".
Η τελευταία παράγραφος της ανάρτησης δείχνει προς τα εκεί: δίνω στον άλλο την αναγνώριση οτι τον αγνόησα, δεν πρόσεχα. Και ως πρώτο βήμα βάζω λίγη ενέργεια να σκεφτώ, να καταλάβω, να βγω θετικά - όχι μόνο στα λόγια. Για να στηρίξω το ενδιαφέρον μου για τη σχέση. Αλλιώς απλά ζητάω από τον άλλο να "καθαρίσει": να εξηγήσει, να αποδείξει, να εμπιστευθεί (και ίσως στο τέλος να χαρακτηριστεί και απαιτητικός).
Καμία παρεξήγηση, συζητάμε και είναι λογικό να διαφωνούμε ή να συμφωνούμε. Το πώς γράφουμε και το πώς διαβάζουμε και ερμηνεύουμε έχει να κάνει με τις προσωπικές μας εμπειρίες.
'Εχεις δίκιο πάντως. Ο χωρισμός σε μια σχέση είναι το τέλος. Θα πρέπει λογικά να έχουν προηγηθεί συζητήσεις που δίνουν το περιθώριο για αλλαγές. Που αν δεν γίνουν στην πορεία σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση για επίλυση ή βελτίωση.
Το ξαναδιαβάζω τώρα πιο προσεκτικά και καταλαβαίνω ακριβώς τί ήθελες να πεις.
Οταν φτάσω εκεί πάντως, δεν ξέρω αν μπορώ τελικά να αποδείξω ότι έχω όντως ενδιαφέρον για τη σχέση.
Αγαπητή Coffeemug, το θέτεις πού ωραία "δεν ξέρω αν μπορώ τελικά να (μου) αποδείξω οτι όντως έχω ενδιαφέρον για τη σχέση" - αυτή η κατακλείδα σου σμπυκνώνει πολλά.
Διότι, όντως, οι συζητήσεις μεταξύ των δύο (που μπορεί και να μη γίνουν ρητά ποτέ - επικοινωνούμε με τόσους τρόπους, άλλωστε) είναι δευτερεύουσες μπροστά στην ειλικρίνεια με τον εαυτό μας.
Και, επίσης, το μεγάλο ερώτημα δεν είναι το ενδιαφέρον για τον άλλον αλλά για αυτή καθαυτή τη "σχέση". Μια "τρίτη" οντότητα που τελικά σχηματίζεται, τρέφεται και τρέφει τους δύο.
Έτσι, ο χωρισμός, για τον καθένα, είναι μια ευκαιρία να κουβεντιάσει με τον εαυτό του - πρώτα απ'όλα - απέναντι στη σχέση. Και μετά μιλάμε.
Δημοσίευση σχολίου