Κατά καιρούς - τελευταία λιγότερο συχνά - η Ανατολή μου χαρίζει λίγη απ' τη γλύκα και τη σοφία της. Κάθε φορά, φεύγοντας βρίσκω στην τσέπη μου άλλο ένα βότσαλο: πάντα υπέροχο, πάντα φωτεινό, πάντα στο δρόμο της επιστροφής. Είναι το παιχνίδι μας. Είναι και το φυσικό της...Απόψε ήταν οι στίχοι από το 'Τραγούδι της παιδικής ηλικίας' που έγραψε ο Peter Handke για την ταινία του Wim Wenters "Τα Φτερά του Έρωτα" (Der Himmel über Berlin).
Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν ο καιρός για αυτές τις ερωτήσεις:
Γιατί είμαι εγώ, και όχι εσύ;
Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκεί;
Πότε άρχισε ο χρόνος, και πού τελειώνει το σύμπαν;
Μην είναι η ζωή παρά ένα όνειρο;
Μην είναι όσα βλέπω και ακούω και οσφραίνομαι
Παρά μια ψευδαίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο;
2 σχόλια:
Όμορφη η ανάρτησή σου. Ειδικά γιατί αναφέρεσαι στον έρωτα σε συνδυασμό μέσα από στίχους. Εγώ πάλι στα ταξίδια μου μαζεύω αχιβάδες και κοχύλια. Καλό σου βράδυ!
Σ'ευχαριστώ. Όντως - κοχύλια, αχιβάδες, βότσαλα, σπόροι... Μικρά ξεχωριστά πράγματα κρύβουν συχνά ομορφιά. Καλό σου βράδυ επίσης.
Δημοσίευση σχολίου