Κυρία Μαρίκα

ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα, ἐν ἀτόμῳ, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα. (Α' Κορ. ιε)

Προχθες το απόγευμα εκκλησιάσθηκα. Ήταν η νεκρώσιμη ακολουθία για την κυρία Μαρίκα - μια αστείρευτη πηγή χαμόγελου και απαντοχής. Ένα ζωντανό κόσμημα. Λόγος πικρός δε βγήκε από το στόμα της. Κακιά σκουριά δεν έπιασε πάνω της.

Τώρα που έφυγε, κατάλαβα το εκτόπισμά της στη ζωή μου. Τη γνώρισα αρχικά μέσα από το γιό της, το φίλο μου το Δημήτρη της εποχής του γυμνασίου. Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία. Μπαινοβγαίναμε στα δυο σπίτια και περνάγαμε ώρες χαλαρές με κουβέντα, καλαμπούρι και πολλή μουσική - μα πολλή μουσική. Οι μανάδες μας καθε λίγο μας στρώνανε τραπέζι και φιλεύανε τα βρισκούμενα. Η κυρία Μαρίκα κέρναγε μαστίχα υποβρύχιο και, ακούσια και ερήμην της, πόρτο που το ταράζαμε στα μουλωχτά με το συνομήλικο συμμορίτη.

Κάτι καλοκαίρια έμεινα μαζί τους στο εξοχικό, στο Πόρτο-Ράφτη. Ένα λυόμενο σε χωματόδρομο. Τ' απογεύματα βγαίναμε βόλτα στο κοντινό πευκόδασος. Κουκουνάρες και αφάνες για παιχνίδι και τα χέρια σκέτη κόλλα απ' το ρετσίνι. Τα μεσημέρια, μπάνιο στην αμμουδιά, παιχνίδι και τραγούδι: όλη η οικογένεια είχε το μικρόβιο της μουσικής. Ο άντρας της κυρίας Μαρίκας μας μάθαινε να βρίσκουμε όστρακα: γυαλιστερές. Το βράδυ με το Δημήτρη παίζαμε κιθάρα στα σκαλοπάτια του λυόμενου. Τρώγαμε δείπνο στο φως της λάμπας λουξ, στο τραπέξι με το καρώ πλαστικό και τα παράταιρα μαχαιροπήρουνα. Μπριάμ και πάσης Ελλάδος - και καρπούζι, μέχρι σκασμού.

Πού βρήκε αυτήν την τεράστια καρδιά; Από πού μάζεψε ατελείωτη δύναμη αγάπης για να αντέξει μια ζωή χωρίς να κοιτάξει τον εαυτό της - μόνο την προσφορά στους άλλους; Πάντα πρώτα οι άλλοι. Ο άνδρας της, τα παιδιά, οι φίλοι, οι συγγενείς. Ο κάθε άνθρωπος. Ο άλλος. Ο κάθε Ένας.

Πάντα θα θυμάμαι αυτή η χαρά της του δοσίματος. Τη γλύκα της υπομονής της. Η ζωή δεν ήταν βέβαια διαρκώς καλή μαζί της - της φέρθηκε σκληρά. Αλλά η κόλαση που μπορούν να γίνουν οι άλλοι κρατάει τόσο λίγο. Ενώ ο παράδεισος εντός σου, Κυρία Μαρίκα, είναι παντοτινός. Σ' ευχαριστώ που υπήρξες στη ζωή μου. Σ' ευχαριστώ για το μάθημα. Σ' ευχαριστώ.

The trumpet shall sound (G.F. Handel - The Messiah)