The Philopsophical Society: Feline

Δύσκολος χειμώνας φέτος. Πρώτη φορά στο δρόμο. Πολύ κρύο. Το παλτό μου άρχισε να μη φτάνει. Πονούσα από την παγωνιά - ως τα κόκαλα. Και από φαγητό: άσχημα τα πράγματα - ούτε τροφή, ούτε νερό, ούτε γωνιά για την τουαλέτα μου ή φωλιά ζεστή. Καν τον ήλιο καλά-καλά δεν μπόρεσα να χαρώ, να ζεσταθεί η γούνα μου. Πολλοί κίνδυνοι: να μην έχεις που να σταθείς, πού να κουρνιάσεις ή να απλωθείς.
Δύσκολος χειμώνας αλλά τον έβγαλα. Τώρα ο καιρός, ευτυχώς, ζέστανε. Έμαθα κάπως να αποφεύγω τις κακοτοπιές. Να προσέχω, να κρύβομαι, να σωπαίνω. Και πεινάω λιγότερο - όλο και κάτι γίνεται. Μερικές φορές βρίσκω πιάτο με τροφή, έτοιμο τραπέζι στρωμένο - και θυμάμαι τα παλιά. Μάλλον το αφήνουν έξω για μένα. Έτσι νομίζω.
Προχθές μαζευτήκαμε η παρέα γύρω από μια γαβάθα. Ήρθε και μια γυναίκα να μας χαϊδέψει. Την αφησα να παίξει με τα αυτάκια μου. Πεθύμησα το ανθρώπινο άγγιγμα - πάει τόσος καιρός...
Μιλούσε με έναν άντρα πλάϊ της (μάλλον το "γάτο της", που λέμε εμείς). "Τί συνενοηθήκατε με την κοπέλα;", ρώτησε. "Θάρθει να πάρει τη γάτα της"; "Τί να σού πώ;" απάντησε αυτή, "Έίπε: 'Είναι πολύ άρρωστο, το κακόμοιρο. Έχω και τρεχάματα με δουλειές - πού χρόνος να ασχολούμαι. Εξάλλου, πόσο θα ζήσει, έτσι μόνο του;' Και χάθηκε."
Κοιτάχτηκαν, μετά κοίταξαν εμένα. "Curiosity kills the cat" είπε αυτός, σηκώνοντας τους ώμους.