Όπως και τα παγκάκια, τα παλιά τραίνα μου βγάζουν μια ιδιαίτερη νοσταλγία. Δεν είναι, άλλωστε, παράξενο: οικεία σύμβολα κίνησης, ανθρώπινης δουλειάς, ενέργειας. Τον Αύγουστο επισκέφθηκα την Καλαμάτα. Ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός, πλάι στο λιμάνι έχει γίνει κήπος και το κτήριο του σταθμού αναψυκτήριο - καφενείο. Όμορφα...Κάθησα για καφέ. Τριγύρω αναπαύονται σκορπισμένες μηχανές και βαγόνια από εποχές περασμένες. Περιποιημένα, με τη σωστή δόση σκουριάς, αρμονικά με την πρασινάδα. Από δω περνούσαν τα τραίνα - για να φορτώσουν σε βαπόρια τα γεννήματα του τόπου. Όλα χρυσαφένια, σταμπαρισμένα με τη μάρκα του ήλιου της Μεσσηνίας: σταφίδες, λάδι, μέλι και -φυσικά- καπνός. Είναι να μην ανάψεις τσιγάρο ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου