Τις νύχτες μου στοιχειώνει ο θρήνος γυναικών.
Η μικρή Κ. κοιμάται ανήσυχα: ένα παγωμένο δόντι σφήνωσε στο στήθος της και δε λέει να βγει. Η Α. στριφογυρίζει στη γειτονιά, το σπίτι, το άδειο κρεββάτι. Πασχίζει ν'απασχολήσει το μυαλό με τό'να και τ'άλλο, να ξεχνιέται. Η Κ. η μεγάλη, η μάνα, χαμένη. Δε θυμάται πια αν είναι ζωντανή ή νεκρή η ίδια. Ούτε τί διαφορά τής κάνει.
Κι'οι άλλοι, κακομαθημένοι στην ήρεμη δύναμη της φιλίας του, μείναμε εγκλωβισμένοι. Έτσι που άπλωσε την καρδιά του, κιμπάρικα και λεβέντικα, μάς ανάγκασε να τον αγαπήσουμε και τώρα, άδειοι και σαστισμένοι, ν'απορούμε πώς και γιατί τον αποχαιρετάμε. Το παλιόπαιδο!
Rinaldo I.7: Cara sposa
(G.F. Handel, 1711, N. Stutzmann, 1992)
Η μικρή Κ. κοιμάται ανήσυχα: ένα παγωμένο δόντι σφήνωσε στο στήθος της και δε λέει να βγει. Η Α. στριφογυρίζει στη γειτονιά, το σπίτι, το άδειο κρεββάτι. Πασχίζει ν'απασχολήσει το μυαλό με τό'να και τ'άλλο, να ξεχνιέται. Η Κ. η μεγάλη, η μάνα, χαμένη. Δε θυμάται πια αν είναι ζωντανή ή νεκρή η ίδια. Ούτε τί διαφορά τής κάνει.
Κι'οι άλλοι, κακομαθημένοι στην ήρεμη δύναμη της φιλίας του, μείναμε εγκλωβισμένοι. Έτσι που άπλωσε την καρδιά του, κιμπάρικα και λεβέντικα, μάς ανάγκασε να τον αγαπήσουμε και τώρα, άδειοι και σαστισμένοι, ν'απορούμε πώς και γιατί τον αποχαιρετάμε. Το παλιόπαιδο!
Rinaldo I.7: Cara sposa
(G.F. Handel, 1711, N. Stutzmann, 1992)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου