Μια φορά κι’έναν καιρό, στη Δυτική Όχθη κατοικούσε ένας περήφανος και ευγενικός λαός. Ήταν, λένε, άνθρωποι εργατικοί, γενναίοι και - κυρίως- ανεκτικοί και υπομονετικοί. Ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία: πολλοί έβοσκαν κατσίκια στις πυκνόφυτες αλλά βραχώδεις πλαγιές της ΔΟ - τόσο που τους ονόμαζαν και «λαό της αίγας». Στην εποχή τους, ο τόπος τους πρόκοψε και ξεχώρισε ανάμεσα στις περιοχές. Για την άνεση, τον γαλήνιο ρυθμό της ζωής και - προπάντων - για τα καλά και όμορφα κορίτσια.
Βέβαια, εκτός από τα τόσα τους χαρίσματα, οι άνθρωποι της ΔΟ είχαν - όπως όλες οι φυλές - την αδυναμία τους: τα νεαρά άτομα είχαν υπεβολικά ευαίσθητο σώμα. Ειδικότερα, οι κοπέλλες δεν μπορούσαν να κοιμηθούν παρά μόνο στο πιό απόλυτα μαλακό, απαλό και αναπαυτικό κρεββάτι. Λένε πως κανένα καλοστεκούμενο σπιτικό δεν έστρωνε λιγότερα από 100 πουπουλένια παπλώματα - και πάλι λίγα ήταν.
Διότι ακομή ένας και μόνο σκληρός κόκκος - π.χ. ένας σπόρος σουσαμιού - κάτω από τα στρώματα, αρκούσε για να στερήσει τα ευπαθή κορίτσια από τον αναζωογονητικό ύπνο τους, να σπείρει γκρίνια και κακοδιαθεσία και - τελικά - να διαταράξει την πιο στέρεα οικογενειακή γαλήνη.
Κάποια εποχή, όταν τα επεισόδια όχλησης πύκνωσαν και πήραν ανησυχητικές διαστάσεις, οι κάτοικοι της περιοχής συγκάλεσαν τους σοφότερους και διακεκριμένους πολίτες για να μελετήσουν το θέμα. Αφού συσκεύθηκαν μέρες και μέρες, οι προεστοί της ΔΟ αποφάσιασν να δημιουργηθεί ειδική δημόσια υπηρεσία, επιφορτισμένη με την καταγραφή, παρακαλούθηση και επιτήρηση των σπόρων. Βήμα-βήμα, η καλλιέργεια και χρήση κάθε καρπού μικρότερου από καρύδι τέθηκε υπό αυστηρό έλεγχο.
Όπως πάντα, μια μειοψηφία αντιδραστικών αντιμετώπισε τα νέα μέτρα με επιφυλακτικότητα ή και εχθρότητα - τα χαρακτήρισαν ως πρακτικές που πλήττουν την ελεύθερη καλλιέργεια και διακίνηση του φυτικού πλούτου. Μάλιστα, ορισμένοι αμετανόητοι οπαδοί των ελαιούχων σπερμάτων σχημάτισαν ομάδες έμπρακτης αντιπαράθεσης με το όνομα «Ταχινικοί Πυρήνες». Χρησιμοποιούσαν ως υπογραφή το σύνθημα «'Ανοιξε Σουσάμι!» - έμμεση πλην σαφή ομολογία των προσηλυτιστικών και ανατρεπτικών τους σκοπών.
Αν και δραστήριες, αυτές οι υποχθόνιες όργανώσεις παρέμειναν στο περιθώριο της κοινωνίας της ΔΟ. Η η πλειοψηφία των κατοίκων συνεργάζονταν με τις ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις, οι οποίες εντόπιζαν έγκαιρα και έθεταν υπό έλεγχο κάθε κρούσμα. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, το εμπλεκόμενο αρχοντικό έμπαινε σε απομόνωση: διατροφή με πουρέ, γάλα και μέλι (αλλά ποτέ παστέλι), ημερήσια σησαμοκτονία και - πρωτίστως- προσωρινή απομάκρυνση του ευπαθούς πληθυσμού.
Ορισμένες φορές, μάλιστα, όταν η στέρηση ύπνου απειλούσε την ευημερία της γειτονιάς ή και όλης της περιοχής, αποφάζιζαν να φυγαδεύσουν τις σημαμοπαθείς κόρες σε απομονωμένα μικρά νησιά. Εκεί, η συνεχής έκθεση σε ισχυρούς ανέμους, σε συνδυασμό με την τοπική δίαιτα (π.χ. φάβα), βοηθούσε την ασφαλή αποκοπή από τους δαιμόνιους σπόρους.
Αυτά τα κορίτσια, στο διάστημα της θεραπευτικής εξορίας τους, ήρθαν σε επαφή με το γηγενή πληθυσμό και προσπάθησαν να τού μεταδώσουν τις αξίες και τα επιτεύγματα του λαμπρού πολιτισμού της ΔΟ - άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, ανάλογα με τις συνθήκες του τόπου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, άφησαν το ίχνος τους: ακόμα σήμερα, σε πολλά μέρη, μιλούν για αυτές τις ακούσιες αποστόλους και για το ζηλευτά μακάριο ύπνο που απολάμβαναν στη διάρκεια της παραμονής τους.
Βέβαια, εκτός από τα τόσα τους χαρίσματα, οι άνθρωποι της ΔΟ είχαν - όπως όλες οι φυλές - την αδυναμία τους: τα νεαρά άτομα είχαν υπεβολικά ευαίσθητο σώμα. Ειδικότερα, οι κοπέλλες δεν μπορούσαν να κοιμηθούν παρά μόνο στο πιό απόλυτα μαλακό, απαλό και αναπαυτικό κρεββάτι. Λένε πως κανένα καλοστεκούμενο σπιτικό δεν έστρωνε λιγότερα από 100 πουπουλένια παπλώματα - και πάλι λίγα ήταν.
Διότι ακομή ένας και μόνο σκληρός κόκκος - π.χ. ένας σπόρος σουσαμιού - κάτω από τα στρώματα, αρκούσε για να στερήσει τα ευπαθή κορίτσια από τον αναζωογονητικό ύπνο τους, να σπείρει γκρίνια και κακοδιαθεσία και - τελικά - να διαταράξει την πιο στέρεα οικογενειακή γαλήνη.Κάποια εποχή, όταν τα επεισόδια όχλησης πύκνωσαν και πήραν ανησυχητικές διαστάσεις, οι κάτοικοι της περιοχής συγκάλεσαν τους σοφότερους και διακεκριμένους πολίτες για να μελετήσουν το θέμα. Αφού συσκεύθηκαν μέρες και μέρες, οι προεστοί της ΔΟ αποφάσιασν να δημιουργηθεί ειδική δημόσια υπηρεσία, επιφορτισμένη με την καταγραφή, παρακαλούθηση και επιτήρηση των σπόρων. Βήμα-βήμα, η καλλιέργεια και χρήση κάθε καρπού μικρότερου από καρύδι τέθηκε υπό αυστηρό έλεγχο.
Όπως πάντα, μια μειοψηφία αντιδραστικών αντιμετώπισε τα νέα μέτρα με επιφυλακτικότητα ή και εχθρότητα - τα χαρακτήρισαν ως πρακτικές που πλήττουν την ελεύθερη καλλιέργεια και διακίνηση του φυτικού πλούτου. Μάλιστα, ορισμένοι αμετανόητοι οπαδοί των ελαιούχων σπερμάτων σχημάτισαν ομάδες έμπρακτης αντιπαράθεσης με το όνομα «Ταχινικοί Πυρήνες». Χρησιμοποιούσαν ως υπογραφή το σύνθημα «'Ανοιξε Σουσάμι!» - έμμεση πλην σαφή ομολογία των προσηλυτιστικών και ανατρεπτικών τους σκοπών.
Αν και δραστήριες, αυτές οι υποχθόνιες όργανώσεις παρέμειναν στο περιθώριο της κοινωνίας της ΔΟ. Η η πλειοψηφία των κατοίκων συνεργάζονταν με τις ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις, οι οποίες εντόπιζαν έγκαιρα και έθεταν υπό έλεγχο κάθε κρούσμα. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, το εμπλεκόμενο αρχοντικό έμπαινε σε απομόνωση: διατροφή με πουρέ, γάλα και μέλι (αλλά ποτέ παστέλι), ημερήσια σησαμοκτονία και - πρωτίστως- προσωρινή απομάκρυνση του ευπαθούς πληθυσμού.
Ορισμένες φορές, μάλιστα, όταν η στέρηση ύπνου απειλούσε την ευημερία της γειτονιάς ή και όλης της περιοχής, αποφάζιζαν να φυγαδεύσουν τις σημαμοπαθείς κόρες σε απομονωμένα μικρά νησιά. Εκεί, η συνεχής έκθεση σε ισχυρούς ανέμους, σε συνδυασμό με την τοπική δίαιτα (π.χ. φάβα), βοηθούσε την ασφαλή αποκοπή από τους δαιμόνιους σπόρους.
Αυτά τα κορίτσια, στο διάστημα της θεραπευτικής εξορίας τους, ήρθαν σε επαφή με το γηγενή πληθυσμό και προσπάθησαν να τού μεταδώσουν τις αξίες και τα επιτεύγματα του λαμπρού πολιτισμού της ΔΟ - άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, ανάλογα με τις συνθήκες του τόπου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, άφησαν το ίχνος τους: ακόμα σήμερα, σε πολλά μέρη, μιλούν για αυτές τις ακούσιες αποστόλους και για το ζηλευτά μακάριο ύπνο που απολάμβαναν στη διάρκεια της παραμονής τους.
2 σχόλια:
όμορφο παραμύθι.
Δημοσίευση σχολίου