Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Μ'αρέσει να συμμετέχω, ν'αφήνομαι στη δύναμή του. Η ενέργεια που ξεχειλίζει ολόγυρα με συνεπέρνει. Η θερμότητα, το φως, οι ήχοι, ο άνεμος, οι αδρές θερινές μυρωδιές και γεύσεις κυριαρχούν στις αισθήσεις μου. Το ίδιο και η επαφή με τη θαλασσα: εγκαταλείπομαι στην διάθεσή της, ταυτόχρονα οικεία και μυστηριώδη, μητρική και απρόβλεπτη.
Το καλοκαίρι είναι ένα άγριο δράμα. Ο ρυθμός κορυφώνεται - όλα ζουζουνίζουν, ενώ ο θάνατος και η ζωή στροβιλίζονται σε έναν αισθησιακό και συνάμα αθώο χορό. Γινόμαστε θεατές σε μια αφηνιασμένη παράσταση - μια απροσχημάτιστη έκρηξη ενέργειας.Το καλοκαίρι είναι μυστήριο. Αυτή η άδολη επίδειξη ισχύος - η ορμή και η ταχύτητα - μάς παρασύρει αλλά και, κάποιες φορές, μάς αιφνιδιάζει. Μάς φοβίζει. Όπως όταν πλησιάζουμε κάτι αγέρωχο και ελεύθερο. Ίσως ο καθησυχασμένος νους μας αισθάνεται το δέος της τύρβης - την αναπόδραστη εξουσία των συμπαντικών νόμων που τον ξεπερνούν. Την ανάγκη να υποταχθεί στην αβεβαιότητα.
Το καλοκαίρι είναι παιδί. Όταν η παράσταση τελειώσει, σκύβωντας ακόμα στην τελευταία υπόκλιση, χαμογελάει πονηρά. "Σαρώσαμε πάλι", λέει κλείνοντας το μάτι.
Και τεντώνεται νωχελικά.
Wake me up when September ends (Green Day)
1 σχόλιο:
:)))))
Δημοσίευση σχολίου