Καπνιζόντων: toxic nargile

A court in Bahrain has jailed 20 medics who treated protesters for up to 15 years each, after convicting them of incitement to overthrow the regime.
International news, Oct. 2011

Διαιτήμασί τε χρήσομαι ἐπ' ὠφελείῃ καμνόντων κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν, ἐπὶ δηλήσει δὲ καὶ ἀδικίῃ εἴρξειν
Όρκος του Ιπποκράτη, 4ος αιώνας π.Χ.

Σήμερα, από το πρωί, το τσιγάρο μου έχει μια πικρίλα. Καλό μήνα - να πούμε. Αλλά, πάλι, τα νέα όχι και πολύ καλά...
Σκέφτομαι τους ανθρώπους που από θεράποντες της δημόσιας υγείας του Bahrain βρέθηκαν κατάδικοι στη χώρα τους. Φυλακισμένοι, με απόφαση από το ειδικό ("έκτακτο", για όσους θυμούνται τα - όχι και τόσο παλιά - δικά μας) στρατοδικείο.
Μετά από περίπου δυο μήνες ειρηνικών κινητοποιήσεων, οι διαδηλωτές της "πλατείας του μαργαριταριού" δέχθηκαν βίαια επίθεση της αστυνομίας, που έστειλε πολλούς στο νοσοκομείο.
Αυτοί οι άνθρωποι (οι γιατροί, οι νοσηλευτές) τους βοήθησαν. Η ποινή τους μας θυμίζει πως τίμησαν τον όρκο τους - και μας έδωσαν ένα μάθημα αξιοπρέπειας και λεβεντιάς.

Sornettes de filles: Το σησάμιο άγος

Μια φορά κι’έναν καιρό, στη Δυτική Όχθη κατοικούσε ένας περήφανος και ευγενικός λαός. Ήταν, λένε, άνθρωποι εργατικοί, γενναίοι και - κυρίως- ανεκτικοί και υπομονετικοί. Ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία: πολλοί έβοσκαν κατσίκια στις πυκνόφυτες αλλά βραχώδεις πλαγιές της ΔΟ - τόσο που τους ονόμαζαν και «λαό της αίγας». Στην εποχή τους, ο τόπος τους πρόκοψε και ξεχώρισε ανάμεσα στις περιοχές. Για την άνεση, τον γαλήνιο ρυθμό της ζωής και - προπάντων - για τα καλά και όμορφα κορίτσια.
Βέβαια, εκτός από τα τόσα τους χαρίσματα, οι άνθρωποι της ΔΟ είχαν - όπως όλες οι φυλές - την αδυναμία τους: τα νεαρά άτομα είχαν υπεβολικά ευαίσθητο σώμα. Ειδικότερα, οι κοπέλλες δεν μπορούσαν να κοιμηθούν παρά μόνο στο πιό απόλυτα μαλακό, απαλό και αναπαυτικό κρεββάτι. Λένε πως κανένα καλοστεκούμενο σπιτικό δεν έστρωνε λιγότερα από 100 πουπουλένια παπλώματα - και πάλι λίγα ήταν.
Διότι ακομή ένας και μόνο σκληρός κόκκος - π.χ. ένας σπόρος σουσαμιού - κάτω από τα στρώματα, αρκούσε για να στερήσει τα ευπαθή κορίτσια από τον αναζωογονητικό ύπνο τους, να σπείρει γκρίνια και κακοδιαθεσία και - τελικά - να διαταράξει την πιο στέρεα οικογενειακή γαλήνη.
Κάποια εποχή, όταν τα επεισόδια όχλησης πύκνωσαν και πήραν ανησυχητικές διαστάσεις, οι κάτοικοι της περιοχής συγκάλεσαν τους σοφότερους και διακεκριμένους πολίτες για να μελετήσουν το θέμα. Αφού συσκεύθηκαν μέρες και μέρες, οι προεστοί της ΔΟ αποφάσιασν να δημιουργηθεί ειδική δημόσια υπηρεσία, επιφορτισμένη με την καταγραφή, παρακαλούθηση και επιτήρηση των σπόρων. Βήμα-βήμα, η καλλιέργεια και χρήση κάθε καρπού μικρότερου από καρύδι τέθηκε υπό αυστηρό έλεγχο.
Όπως πάντα, μια μειοψηφία αντιδραστικών αντιμετώπισε τα νέα μέτρα με επιφυλακτικότητα ή και εχθρότητα - τα χαρακτήρισαν ως πρακτικές που πλήττουν την ελεύθερη καλλιέργεια και διακίνηση του φυτικού πλούτου. Μάλιστα, ορισμένοι αμετανόητοι οπαδοί των ελαιούχων σπερμάτων σχημάτισαν ομάδες έμπρακτης αντιπαράθεσης με το όνομα «Ταχινικοί Πυρήνες». Χρησιμοποιούσαν ως υπογραφή το σύνθημα «'Ανοιξε Σουσάμι!» - έμμεση πλην σαφή ομολογία των προσηλυτιστικών και ανατρεπτικών τους σκοπών.
Αν και δραστήριες, αυτές οι υποχθόνιες όργανώσεις παρέμειναν στο περιθώριο της κοινωνίας της ΔΟ. Η η πλειοψηφία των κατοίκων συνεργάζονταν με τις ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις, οι οποίες εντόπιζαν έγκαιρα και έθεταν υπό έλεγχο κάθε κρούσμα. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, το εμπλεκόμενο αρχοντικό έμπαινε σε απομόνωση: διατροφή με πουρέ, γάλα και μέλι (αλλά ποτέ παστέλι), ημερήσια σησαμοκτονία και - πρωτίστως- προσωρινή απομάκρυνση του ευπαθούς πληθυσμού.
Ορισμένες φορές, μάλιστα, όταν η στέρηση ύπνου απειλούσε την ευημερία της γειτονιάς ή και όλης της περιοχής, αποφάζιζαν να φυγαδεύσουν τις σημαμοπαθείς κόρες σε απομονωμένα μικρά νησιά. Εκεί, η συνεχής έκθεση σε ισχυρούς ανέμους, σε συνδυασμό με την τοπική δίαιτα (π.χ. φάβα), βοηθούσε την ασφαλή αποκοπή από τους δαιμόνιους σπόρους.
Αυτά τα κορίτσια, στο διάστημα της θεραπευτικής εξορίας τους, ήρθαν σε επαφή με το γηγενή πληθυσμό και προσπάθησαν να τού μεταδώσουν τις αξίες και τα επιτεύγματα του λαμπρού πολιτισμού της ΔΟ - άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, ανάλογα με τις συνθήκες του τόπου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, άφησαν το ίχνος τους: ακόμα σήμερα, σε πολλά μέρη, μιλούν για αυτές τις ακούσιες αποστόλους και για το ζηλευτά μακάριο ύπνο που απολάμβαναν στη διάρκεια της παραμονής τους.

The innocent shall ever last

Καλό μήνα,
Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Μ'αρέσει να συμμετέχω, ν'αφήνομαι στη δύναμή του. Η ενέργεια που ξεχειλίζει ολόγυρα με συνεπέρνει. Η θερμότητα, το φως, οι ήχοι, ο άνεμος, οι αδρές θερινές μυρωδιές και γεύσεις κυριαρχούν στις αισθήσεις μου. Το ίδιο και η επαφή με τη θαλασσα: εγκαταλείπομαι στην διάθεσή της, ταυτόχρονα οικεία και μυστηριώδη, μητρική και απρόβλεπτη.
Το καλοκαίρι είναι ένα άγριο δράμα. Ο ρυθμός κορυφώνεται - όλα ζουζουνίζουν, ενώ ο θάνατος και η ζωή στροβιλίζονται σε έναν αισθησιακό και συνάμα αθώο χορό. Γινόμαστε θεατές σε μια αφηνιασμένη παράσταση - μια απροσχημάτιστη έκρηξη ενέργειας.
Το καλοκαίρι είναι μυστήριο. Αυτή η άδολη επίδειξη ισχύος - η ορμή και η ταχύτητα - μάς παρασύρει αλλά και, κάποιες φορές, μάς αιφνιδιάζει. Μάς φοβίζει. Όπως όταν πλησιάζουμε κάτι αγέρωχο και ελεύθερο. Ίσως ο καθησυχασμένος νους μας αισθάνεται το δέος της τύρβης - την αναπόδραστη εξουσία των συμπαντικών νόμων που τον ξεπερνούν. Την ανάγκη να υποταχθεί στην αβεβαιότητα.
Το καλοκαίρι είναι παιδί. Όταν η παράσταση τελειώσει, σκύβωντας ακόμα στην τελευταία υπόκλιση, χαμογελάει πονηρά. "Σαρώσαμε πάλι", λέει κλείνοντας το μάτι.
Και τεντώνεται νωχελικά.
Wake me up when September ends (Green Day)

575 emerald drops

summer sounds of green
smell of thousant shades of cool
- let my soul rest here
El dia que me quieras (Carlos Gardel)

Amy's back to black

Αυτή η κοπέλα έπρεπε να πεθάνει.
Γι'άλλη μια φορά: σκοτώσαμε αυτό που αγαπάμε. Για να κρατήσουμε τη γεύση της μαζικής διαστροφής - της τρέλλας που μάς έχει κυριεύσει. Γιαν να μάς εκδικηθούμε.
Σκοτώνουμε τους περιθωριακούς μας όχι από μίσος για εκείνους αλλά από λύσσα για τον εαυτό μας. Γιατί κουραστήκαμε να λέμε ψέμματα. Να υποκρινόμαστε. Εμείς - οι ίδιοι.
Διότι χτίσαμε και ανεχόμαστε μια κοινωνία που φτιάχνει απελπισμένους ανθρώπους. Όλο και περισσότερους, όλο και πιο αθεράπευτους. Τί αγάπη εισέπραξε αυτή η κοπέλα - και από ποιόν; Και πόση χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος για να "σταθεί";
Διότι δεν είμστε εκείνοι τους οποίους υποκρινόμαστε. Δεν είμαστε τα αλληλέγγυα έθνη που νοιάζονται για τα δεινά των φτωχών αδελφών. Δεν είμαστε οι καλοζωϊσμένοι ευγενείς που μεριμνούν για τους αναξιοπαθούντες κολλήγες της επικράτειας . Όυτε οι μεγαλόψυχοι πολίτες που φιλοξενούν τον ταλαιπωρημένο στρατηλάτη.
Διότι δεν είμαστε. Δεν είμαστε - γενικώς.
Back to Black (Amy Winehouse, 2006)

Τίποτα πιο εκλεκτό.

Οι νεκροί, λέει το πρωτόκολλο, δεν είναι «κύριοι»: μετά θάνατο δεν έχουν τη δυνατότητα (ή και το φορτίο, αν θέλετε) της επίγειας κυριότητας – της ιδιοκτησίας. Όμως, για μένα, ο Θανάσης Βέγγος θα είναι πάντα κύριος: μια θέση στη μνήμη μου, ένα γλυκό και αθώο μέρος, τού ανήκει. Μέρος φωτεινό και ξεχωριστό, η κυριότητα του οποίου αποδόθηκε στον κ. Βέγγο με πολυετή χρησικτησία.
Κύριε Βέγγο, λοιπόν, ψάχνω να βρω τρόπο να σας αποχαιρετίσω από δω. Μού’ρχεται να σωπάσω – τα λόγια είναι φτώχια και δεν αρμόζουν στην Εξοχότητά Σας. Θέλω και να μιλήσω, να εμποδίσω τη λήθη - τον αληθινό θάνατο - να σάς αγγίξει στο ελάχιστο.
Έτσι, παγιδευμένος σ'αυτήν την αντινομία, τώρα νιώθω ακόμη έντονα πόσο θα μου λείψετε. Εσείς φύγατε κι’εγώ αυτή σας την τέχνη – της υπέρβασης του αδιέξοδου μέσα από το τσαλάκωμα του "εγώ", της απελευθέρωσης μέσα από τον απελπισμένο αυτοσαρκασμό – ακόμα δεν την έμαθα.
Άλλα έτσι είναι ο δάσκαλος ο καλός: δεν αφήνει ευκαιρία να δώσει άλλο ένα, τελευταίο, μάθημα.

Garibaldi fu ferito

Σεβαστέ Ιωσήφ,
Εδώ και καιρό αναβάλω να σου γράψω, ίσως διότι είμαι αμήχανος για τα σκοτεινά, τα θλιβερά νέα που φέρνω. Στα χρόνια του μισεμού σου, το πέλαγο που δροσίζει τις πατρίδες μας μίκρυνε. Όμως, όχι διότι το όραμα της αδελφοσύνης που κήρυξες, καλέ δάσκαλε, στέριωσε. Αλλά διότι άθλιες δυνάμεις, ομογάλακτες και συντονισμένες, κατέλαβαν τις πατρίδες μας.
Τώρα πια, στη δική μου πλευρά της θάλασσας που μάς ενώνει, κυριαρχεί η άνομη «Άγία Έδρα» του χρήματος, η οποία με όπλο την ύπουλη αρρώστια της απληστίας εκμαύλισε και ταπείνωσε το λαό μου. Και η δική σου πατρίδα – το λέω με λύπη – αφέθηκε να κυβερνάται από συμμορίες, που τη βύθισαν στη νάρκη της παραίτησης και της πλεκτάνης.
Ξέρω πως με τα νέα αυτά σε πικραίνω, αξέχαστε φίλε. Αλλά γνωρίζω επίσης πόσο απόλυτα αγάπησες την αλήθεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια - και η θύμησή αυτή μου δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Σε ασπάζομαι με σέβας,
Γ.