Σεβαστέ Ιωσήφ,
Εδώ και καιρό αναβάλω να σου γράψω, ίσως διότι είμαι αμήχανος για τα σκοτεινά, τα θλιβερά νέα που φέρνω. Στα χρόνια του μισεμού σου, το πέλαγο που δροσίζει τις πατρίδες μας μίκρυνε. Όμως, όχι διότι το όραμα της αδελφοσύνης που κήρυξες, καλέ δάσκαλε, στέριωσε. Αλλά διότι άθλιες δυνάμεις, ομογάλακτες και συντονισμένες, κατέλαβαν τις πατρίδες μας.
Τώρα πια, στη δική μου πλευρά της θάλασσας που μάς ενώνει, κυριαρχεί η άνομη «Άγία Έδρα» του χρήματος, η οποία με όπλο την ύπουλη αρρώστια της απληστίας εκμαύλισε και ταπείνωσε το λαό μου. Και η δική σου πατρίδα – το λέω με λύπη – αφέθηκε να κυβερνάται από συμμορίες, που τη βύθισαν στη νάρκη της παραίτησης και της πλεκτάνης.
Ξέρω πως με τα νέα αυτά σε πικραίνω, αξέχαστε φίλε. Αλλά γνωρίζω επίσης πόσο απόλυτα αγάπησες την αλήθεια και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια - και η θύμησή αυτή μου δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Σε ασπάζομαι με σέβας,
Γ.
3 σχόλια:
Άργησες πολύ κι ήθελα να στο πω
γιατί άργησα να σε βρω κι ήταν κρίμα να σε χάσω
Να μην το ξανακάμεις
(παρά μόνο άμα περνάς καλυτερα από δω)
Πολυ ομορφο κειμενο, μια χαρα τα λες στον πληγωμενο..Garibaldi για τις πατριδες μας, που δεν ειναι πια..''μας'', ετσι που εφτασαν τα πραγματα...
@Meril. Χμμμ... Ναι - να με συμπαθάς (και ας με μαλώνεις όπου φρονείς). Πάντως δε χάνομαι - απλά σωπαίνω διότι δεν έχω κάτι να προσθέσω :)
@Elva. Γεια σου φίλη - σ'ευχαριστώ που σχολίασες το κείμενο. Έτσι είναι. Μια αντίφαση: τί "πατρίδα" είναι αυτή που δεν τη νιώθουμε πια "δική" μας, στα σπλάχνα μας;
Δημοσίευση σχολίου