Τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα το ποδήλατο. Δηλαδή το ξανα-ανακάλυψα, από την εποχή των παιδικών περιπετειών. Έχω την τύχη να κατοικώ σε μια σχετικά επίπεδη συνοικία της Αθήνας, με αρκετή κίνηση αλλά και ήσυχες παρόδους. Χρησιμοποιώ το ποδήλατο καθημερινά - είναι το μέσο μου, το μηχανικό αλογό μου.Λιγομίλητο και καρτερικό, υπομένει αγόγγυστα το βάρος και τους αδέξιους χειρισμούς μου. Είναι πολύ ευέλικτο: τρυπώνουμε σε κάθε δρομάκι. Και παντού μάς προσφέρεται πλούσιος και δωρεάν χώρος στάθμευσης: κάθε στύλος και παχνί, κάθε σιδεριά και στέκι. Μόνο ο υπόγειος μας τα χαλάει. Δεν επιτρέπεται η μεταφορά δικύκλων κάθε είδους. Προς το παρόν. Αλλά πού θα πάει; Θα γυρίσει ο τροχός...
Σιγά-σιγά δενόμαστε - το προσέχω και με προσέχει. Και από τότε που "κάνουμε παρέα", παρατηρώ όλο και περισσότερο τους ανθρώπους στο δρόμο. Και μάλιστα τους ποδηλάτες. Ίσως απλά ως "συνοδοιπόρος" ενδιαφέρομαι και τους εντοπίζω συχνότερα. Πάλι, όμως, έχω την εντύπωση πως η ποδηλασία κερδίζει έδαφος. Και αυτό είναι καλό.
Μερικές φορές βγαίνουμε για βόλτα χωρίς προορισμό. Όπου και όποτε μας πάνε οι δρόμοι. Αυτές είναι μάλλον οι αναβάσεις που μ'αρέσουν πιο πολύ. Από τη στιγμή που θα το καβαλήσω αισθάνομαι στο δρόμο της επιστροφής.
2 σχόλια:
Καλημερα ;)
Πολυ καλα εκανες και (ξανα)ανακαλυψες το ποδηλατο! Eυχομαι σε λιγο καιρο να αλλαξουν οι κανονες και να επιτρεπεται επιτελους η μεταφορά ποδηλατων και στον υπογειο, οπως σε ολες σχεδον τις μεγαλουπολεις που εχουν μετρο!
Λιγο παραξενο που δεν εχει ακομα εφαρμοστει και στην Αθηνα, αλλα οπως ξερουμε, καποια πραγματα γινονται με σχετικη καθυστερηση... ;(
Xαιρετισμους απο Στοκχολμη
Σωστό. Αλλά, μεταξύ άλλων, επειδή οι "παράξενες καθυστερήσεις" είναι καθεστώς στην Ελλάδα, προσπαθώ να μην γκρινιάζω. Ότι είναι αυτό είναι - δεν μ'αρεσει να γεροντοκορίζω "πότε επιτέλους θα τα φτιάξουν κάποιοι". Πεταλιά και φύγαμε...
Δημοσίευση σχολίου