Ερωτευόμαστε. Ζούμε σ'ένα σύμπαν μαγικό - ένα θαυμάσιο οικοδόμημα τού νου μας. Με έναυσμα την έλξη, ο έρωτας αποδεσμεύει τη ζωντανή ορμή μέσα μας να συμμετέχουμε στον κόσμο, να ολοκληρωθούμε ως ύπαρξη, να γίνουμε μέρος του Ένα. Συνομιλούμε με τον εαυτό μας. Ο "άλλος" γίνεται καθρέπτης μας, όπως πάντα. Αλλά με την εγγύτητα και τη δύναμη της έλξης, αυτός ο καθρέπτης είναι και μαχαίρι: έχει την ενέργεια να ραγίσει τη μάσκα. Να τσαλακώσει την αυτο-εικόνα μας.Έντονα συναισθήματα μας συναρπάζουν: λαχτάρα, πόθος, η δίψα για την ένωση με τον άλλον, η θλίψη της απουσίας. Αφηνόμαστε σ'αυτά - στη δυναμική τους. Μας κυβερνούν. Διότι η ονειροφαντασία είναι τόσο μα τόσο ευχάριστη... Μπαίνουμε "στο έργο", παίζουμε το ρόλο. Η "συνομιλία" γίνεται παραλήρημα. Αυτοτροφοδοτούμενο.
Όμως η πραγματικότητα μας δοκιμάζει συνεχώς. Συχνά, συντηρούμε ένα "ζευγάρι του ενός": εξιδανικεύουμε μια συμμετοχή που δεν υπάρχει παρά στην αντιληψή μας. Και το παλεύουμε, πασχίζουμε να φέρουμε την πραγματικότητα στο μέτρο του ονείρου. Μάταια - αυτή η διάψευση μας πληγώνει. Φορές ξεσπάμε στον άλλο. Όμως δεν φταίει εκείνος. Ούτε εμείς. Απλά, δεν είμασταν έτοιμοι. Δεν είμασταν εκεί. Δεν Είμασταν.
Λένε, ο έρωτας δίνει φτερά. Ναι. Αλλά όταν είμαστε βαθειά στο σκοτάδι, πολλές φορές το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ανέβουμε λίγο. Να γευτούμε κάτι απ'το φως έξω από το πηγάδι. Κατόπιν, ο πόνος γίνεται ακόμη πιο δυνατός. Πόνος για το βαθύτερο εαυτό μας - που πάντα περιμένει και στον οποίο δεν αξιωθήκαμε να ανταποκριθούμε. Πίκρα για την υπέρβαση του μικρού "εγώ" την οποία αφήσαμε, για άλλη μια φορά, ανεκπλήρωτη. Θλίψη για το παιδί μέσα μας που για λίγο βρέθηκε μα ξαναχάθηκε. Για το δρόμο που δεν κάναμε.
Άκου τη μοναξιά σου. Αγκάλιασέ την.
Δεν είναι εχθρός - μα δάσκαλος.
Δεν είναι απουσία - μόνο σκιά του κενού.
Δεν είναι Εσύ - αλλά θρήνος του "εγώ".
Δεν είναι.
13 σχόλια:
Εξαιρετες οι σκεψεις περι ερωτος,οπως και ο αγγλικος τιτλος που εκει διαχωριζεις το fallen- απο το -in love, δειχνοντας πραγματικα οτι προκειται για μια 'πτωση' μεσα σε μια νεα κατασταση.(Eγω τουλαχιστον ετσι το εξελαβα..) ;)
'Θλίψη για το παιδί μέσα μας που κάπως βρέθηκε αλλά ξαναχάθηκε. Για το δρόμο που δεν κάναμε'. Ποσο αληθινα ολα αυτα...
Να σαι καλα και να περνας καλα 'being in love'! :)
Σ'ευχαριστώ και αντεύχομαι, Elva. Να είμαστε καλά - in love and in harmony.
Όντως, το "fallen" παραπέμπει στην "έκπτωση", όπως στο fallen angels. Νομίζω ο έρωτας κινείται με μια πρωταρχική, ακατέργαστη ενέργεια. Είναι μια κρούση - ένα ισχυρό έναυσμα. Μπορεί να αναπτύξει μέσα μας τη ροπή του θανάτου (ή την έκπτωση, αν προτιμάς) ή τη δύναμη της ζωής.
Με την ευκαιρία: πολύ δυνατή η ομιλία της ΛΚ - μπράβο της και μπράβο σου που την αναρτησες.
Πολλες ευχές και χαιρετισμούς από τη (ζεστή) Αθήνα του νότου,
Γ.
Καλησπέρα!
Πριν από λίγη ώρα επέστρεψα από την Μύκονο και ελπίζω και συ να είσαι και να περνάς καλά :)
Κοχυλένια φιλιά
Υ.Γ. Η μοναξιά με συντροφεύει όμορφα και ποτέ δεν την φοβήθηκα... Άλλωστε, ξέρω καλά πως μόνο αυτή δεν θα με αφήσει ποτέ μα ποτέ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου και της κάνω καλή παρέα ;)
Καλωσήρθες στην πανέμορφη (!) πρωτεύουσα και στους δροσερούς της (Ιστο)τόπους. Ελπίζω να πήγαν όλα καλά στη Μύκονο - λένε τόπος μαρτυρίου και ασκητικής περισυλλογής (spiritually speaking, ofcourse :)
Σοβαρό θέμα η μοναξιά. Νομίζω το να την προσεγγίζεις φιλικά και καλοδιάθετα είναι πολύ μεγάλο βήμα - μπράβο σου...
Καλη συνέχεια!
Καλώς σας βρήκα, αλλά δεν μου άρεσε που είμαι πίσω... χα χα χα
Δροσερά ήταν εκεί, εδώ είναι πνιγιρά πως το παρόν.
Ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης στο δρόμο προς την αυτογνωσία μου!
Φέξε μου και γλύστρησα είμαι, αλλά η μοναξιά είναι δίπλα μου με τον φακό της μαζί ;)
Τα λέμε.
"Η μοναξιά είναι δίπλα μου με το φακό της μαζί" - το κρατάω, είναι σωστή κουβέντα και ενδιαφέρουσα αναλογία,. Ενισχυμένη ψήφος εμπιστοσύνης λοιπόν, και ευχές για καλό υπόλοιπο :)
Κατ' αρχήν: καλώς σε βρήκα!
Έχεις μια φοβερή δύναμη στη γραφή σου και βγάζεις ένα περίεργο συναίσθημα στον αναγνώστη: ενώ το κείμενο βρίθει απαγοητεύσεων η βαθύτερη "ματιά" που το διαπερνάει και είναι συμπυκνωμένη στη φράση: "... Συχνά, συντηρούμε ένα "ζευγάρι του ενός": εξιδανικεύουμε μια συμμετοχή που δεν υπάρχει παρά στην αντιληψή μας." δίνει το έναυσμα για μια πιο βαθειά ενδοσκόπηση του εαυτού μας και ένα εν τέλει θετικό μήνυμα στους ανθρώπους!
Να είσαι καλά και χάρηκα πολύ που βρεθήκαμε!
@Navarino-s. Η χαρά της γνωριμίας είναι και δική μου. Σ'ευχαριστώ πολύ για τη υποδοχή και τα καλά λόγια. Παρακολουθώ αρκετό καιρό τις αναρτήσεις σου με ενδιαφέρον - κι'ας μην έχω σχολιάσει ως τώρα. Με ενθαρρύνεις πολύ με την παρατήρησή οου για το θετικό μήνυμα - έχω κι'εγώ την αίσθηση οτι αναπτύσσω συχνά τη "σκοτεινή" όψη των πραγμάτων. Όμως, όπως πολύ εύστοχα παρατηρείς πάντα υπάρχει μέσα μας η υπόσχεση ή η πίστη να γίνουμε καλύτεροι.
Καλώς σε βρίσκω.Από την Εlva μ΄έφερε ο δρόμος και κόλλησα. Στην αρχή είπα, είναι περασμένη η ώρα, μετά είδα την Μαρία,μετά την Μπέλλου ύστερα τον Nick Cave και την είδα, ή μήπως είναι στη φαντασία μου, την Mercedes Sosa. Έτσι είπα μέσα μου εδώ είμαστε δικός μας είναι.
Και κόλλησα, να διαβάζω κάποια γραπτά σου και το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι ο πόνος του έρωτα και όχι μόνον ο ΠΟΝΟΣ δεν είναι να τον φοβάσαι και να τον αποδιώχνεις.Είναι για να τον ζεις όσο ποιο έντονα μπορείς.Με μία όμως προϋπόθεση να ξέρεις από τα πριν ότι θα περάσει.Και τότε ο πόνος του έρωτα,της μοναξιάς,του χαμού, όταν τελειώνει δεν έχει αφήσει σημάδια,ουλές και ούτε ψυχικά τραύματα,παρά μόνο μια γλυκιά θύμηση,ένα γλυκό λίγωμα και κυρίως μια εμπειρία που σίγουρα χρειαζόμαστε για να μπορούμε να ξανά τραγουδάμε.
Καλό σου βράδυ.
Καλημέρα - και καλώς βρεθήκαμε. Πολύ σωστή η παρατήρησή σου - ο πόνος δεν είναι να τον φοβάμαι ή να τον διώχνω. Ούτε και να παραβλέπω ή να αγκαλιάζω, όμως. Σε φιλοσοφικό επίπεδο, έτσι είναι. Στην πράξη ψάχνουμε αυτήν την αντίληψη του εαυτού μας, την ισοροπία - όχι πάντα εύκολα...
Καλή 'βδομάδα και νάμαστε όλοι καλά.
Ως υστερόγραφο: νομίζω αξίζει να διαβάσει κανείς την όμορφη ανάρτηση του Α. Σταμάτη. Η "ανθρώπινη φύση μας" - η εσωτερική σοφή ύπαρξη μέσα μας θα έλεγα - τα ξέρει όλα. Αυτή είναι η αλήθεια.
Δημοσίευση σχολίου