Είναι ένα συμβολο για κάτι που υπάρχει μέσα μας αλλά δεν το αναγνωρίζουμε. Κάτι που μας ανήκει - ένας κλήρος - αλλά το αρνηθήκαμε. Όπως όλα ίσως. Και από ποιόν δρόμο θα το πλησιάσουμε; Και πόσες ξενητειές θα μας πλανέψουν στο ταξίδι;
Σαν απόκληρος (Β. Τσιτσάνης, Σ. Μπέλλου, 1949)
4 σχόλια:
Αναζητουμε παντου και παντα την αποδοχη, οπως τη βιωσαμε στο πρωτο και πιο οικειο σ εμας περιβαλλον, στην αγκαλια της μανας!
(Κατι ξερουμε και εμεις στη.. ξενητεια!) ;)
Πολλους χαιρετισμους! :)
Καλησπέρα,
Ναι, αγαπητή ΕλΒα - εχεις δίκιο φυσικά. Αλλά το ερώτημα ειναι γιατί αυτή η απόλυτη αποδοχή (και η ασφάλεια) της παιδικής εποχής μας λείπει ακόμα - και μάλιστα με τέτοια ένταση; Ιδίως όταν, σε μια της όψη, είναι εξάρτηση από άλλους - έμπρακτη εκχώρηση της (φυσικής;) ελευθερίας μας. Ίσως διότι δεν πήραμε αρκετή ή και δεν μάθαμε να την βρίσκουμε από τον εαυτό μας όταν "μεγαλώνουμε";
Πιστευω οτι και τα δυο που αναφερεις ισχυουν αναλογα τη περιπτωση...Αλλες φορες διότι δεν πήραμε αρκετή ελευθερια, ή οτι δεν μάθαμε να την βρίσκουμε από τον εαυτό μας όταν "μεγαλώνουμε"...
Εσυ ποιο απο τα δυο θα ελεγες οτι ισχυει;
Καλησπέρα. Καθυστερημένος (είναι ελάττωμα εκ γενετής μάλλον σε μένα:) απαντάω
... Νομίζω σε πολλές περιπτώσεις μάλλον και τα δύο. Αναφερόμενος και στην ανάρτησή σου για τους έλληνες άνδρες (και τις Σουηδές) σκέφτομαι οτι η ελληνική κοινωνία και η οικογένεια τα τελευταία 50 χρόνια προωθεί δυο "σκοτεινούς" μύθους: (1) το σπιτικό και μόνο αυτό παρέχει ασφάλεια (2) οι γονείς θυσιάζονται για τα παιδιά τους. Αυτό δημιουργεί μια κρίση αυτοεκτίμησης στην μετεφηβική ηλικία - μια αυτουποτίμηση την οποία οι (αναπόφευκτες) μετέπειτα δυσκολίες την επιβεβαιώνουν...
Δημοσίευση σχολίου