Προχθές, η κουβέντα με την Ανατολή ήρθε στα "παγκάκια" - τους δημόσιους πάγκους που βρίσκονται σε πάρκα, κήπους, πρασιές, πλατείες. Μου δημιουργούν πάντα μια γλυκιά θαλπωρή, μια νοσταλγία. Τα αισθάνομαι μέρος μου - κατά κάποιο τρόπο είναι δικά μου και είμαι δικός τους: έχουμε μοιραστεί πολλά.Είναι αθώα. Δεν ανήκουν σε κανέναν και ταυτόχρονα προσφέρονται σε όλους. Σαν μια έκφραση της Θείας Πρόνοιας. Λιτά, δεν κάνουν για άλλη δουλειά - μόνο για να ξαποστάσεις. Χωρίς σκοπό, πέρα από την απόλαυση της εγγύτητας, της συντροφιάς του άλλου ή του εαυτού μας. Μπορεί ταυτόχρονα και της θέας, ή της επαφής με τη φύση.
Τα παιδιά αγαπούν τα παγκάκια. Είναι αρμονικό μέρος του κόσμου τους. Διαθέσιμα, χωρίς όρους, μητρικά, άδολα και υπομονετικά. Και οι έφηβοι, και οι νέοι τα αγαπούν επίσης. Σ' ένα τρυφερό valse, ο Georges Brassens εξηγεί: τα παγκάκια είναι εκεί για να φιλοξενήσουν τις καινούργιες αγάπες - τους ερωτευμένους που ονειροπολούν το φωτεινό τους μέλλον.
Κάθε φορά που βλέπω ένα παγκάκι, μέσα μου το χαιρετάω. Είναι ένα αποκούμπι του διαβάτη. Μια στάση, στο δρόμο της επιστροφής.
Les amoureux des bancs publiqes (G.Brassens)
2 σχόλια:
...αλήθειες πολλές μαρτυρούν οι λέξεις σου! τα παγκάκια στέκουν σε μια ανύποπτη ουτοπία..απαγκιάζουμε την ψυχή εκεί πάλλια, για λίγο, μπας και βρούμε κάποια δύναμη στην σκέψη και συνεχίσουμε ετούτο το ταξίδι της προσμονής..!
Ωραία αναλογία, Θεοδώρα. Όντως τα παγκάκια σηματοδοτούν μια αθώα (ανύποπτη, όπως λές) ουτοπία... Γιατί τί άλλο είναι η ουυτοπία από έναν "εσωτερικό" μας τόπο εκεί όπου κυριαρχεί μονομερώς μια κύρια αξία, ένα συναίσθημα, μια όψη της βαθύτερης ουσίας μας.
Δημοσίευση σχολίου