Και δεν είναι οτι σαστίζω από το δείγμα γραφής που μάς προσέφερε, αυτήν την κορωνίδα αναιδούς και θρασύ λόγου: ο εκπρόσωπος
του κομματικού σχηματισμό που έπεσε, σε λιγότερο από τρία χρόνια, από το 43%
στο 13% της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων, να διατείνεται οτι κατέχει το σφυγμό του
λαού και διαθέτει, νυν και επί τούτου, ετοιμοπαράδοτες τις άριστες λύσεις για το μέλλον της χώρας...
Ούτε τόσο οτι αποσβολώνομαι όταν ο επικεφαλής του κόμματος που έθεσε την Ελλάδα υπό την κηδεμονία των διεθνών τραπεζών τώρα προτάσσει τη συννενόηση με την πολιτική Ευρώπη και διαρρυγνύει τα ιμάτιά του μπροστά στην αναλγησία
της επικεφαλής του ΔΝΤ Christine Lagarde, εντεταλμένης με την επανείσπραξη των
δανικών και την οικονομικο-πολιτική τιμωρία των “απείθαρχων” εθνών...
Όχι - αυτά τα παραβλέπω, ως ευκόλως εννοούμενα και κατά το μέγεθος του πολιτικού άνδρα. Εδώ με εντυπωσιάζει μια άλλη διάσταση.
Επιλέγοντας να φορέσει “τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα”, ο αυτόκλητος πρωταθλητής της κεντρο-αριστεράς προφανώς στοιχηματίζει στη δύναμη της αυτο-επιβεβαιούμενης προφητείας. Διότι, όντως, εάν η κινδυνολογία, η παραζάλη των αντικρουόμενων “θέλω”, ο πανικός μάς έχουν πνίξει - δεν έχουμε παρά τα μαλλιά μας για να πιαστούμε.
ΥΓ 31/05/2012 Δύσκολο να αγιάσει κανείς αυτούς τους καιρούς. Εγώ πάντως παραιτήθηκα, όταν διάβασα τις χθεσινές διαβεβαιώσεις του αναβαπτισμένου Ε.Β οτι δεν πρόκειται να γίνει καμμια απόλυση στο Δημόσιο. Δικαιολογημένα εξάλλου, όπως εξήγησε, διότι είχε ως υπουργός την ευκαιρία να εκτιμήσει την αξιοσύνη και την αίσθηση καθήκοντος της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων με εξαιρέσεις οι οποίες είναι "λίγες και εύκολα εντοπίσιμες". "Και εμμονικά ύπουλες", θα συμπληρώσω - μιας και, φευ, συστηματικά διέλαθαν της προσοχής τόσων και τόσων κυβερνήσεων...
