Καπνιζόντων: Bāb ul-'Aymān

A deadly fire has swept through a clothes factory in Bangladesh's capital, Dhaka, killing at least 110. Many employees fleeing the flames on the first floor were trapped in the top of the building. Since 2006, more than 600 people have died in fires, because of lack of safety standards in crowded factories.
International news, Nov. 2012

Μωχάμαντ, ἐτῶν 16. Στὶς μηχανὲς τοῦ τρίτου, γάζωνα ἕνα πουκάμισο ὅταν ἄκουσα «Φωτιά, φωτιά!». Ὁ καπνὸς ἁπλώθηκε πιὸ γρήγορα κι' ἀπ' τὶς φωνές. Πηχτὸς καὶ πυρωμένος. Σκοτείνιασε, δὲν ἔβλεπα τίποτα - οὖτε μποροῦσα ν' ἀνασάνω.
Νισάτ, ἐτῶν 12. Ἔψαξα τὸ χέρι τοῦ Μαροῦφ πλάϊ μου, ἀλλὰ βρῆκα μόνο φλόγες. Τὁ στῆθος μου πονοῦσε. Πολύ - ἡ λἀβρα μοῦ στόμωνε τὰ μάτια. Δὲν ἄντεχα ἄλλο. Ἔνιωσα - παρὰ εἶδα - στὸ βάθος ἕνα παράθυρο. Ρίχτηκα στὰ τυφλά.
Αλί, ἐτῶν 17. Ὅταν φτάσαμε, ὁ Ἄγγελος στὸ φυλάκιο εἶχε μόλις ἀνάψει τσιγάρο. Μᾶς εἶδε ἀπό μακρυά, τό ἔσβησε καὶ φώναξε τοὺς Άρχάμ. Παρατάχθηκαν σὲ δυὸ γραμμές, σὰ δρόμος, καὶ περάσαμε ἔνας-ἔνας ἀνάμεσὰ τους. Ὁ ἵδιος (εἰρήνη καὶ εὐλογία Κυρίου μαζὶ του) στάθηκε νὰ μᾶς ὑποδεχτεῖ στὸ τέλος τῆς σειρᾶς.
Ὁ Ἄγγελος τῆς Ἕβοδμης Θύρας. Αὐτὴ εἶναι ἡ Bāb ul-'Aymān, ἡ Πύλη τοῦ Δίκαιου. Έδῶ ἔρχεται ὁ ἀθῶος, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει νὰ δικαστεῖ - διότι ὁ Κύριος, ὁ ἑξόχως Ἐλεήμων, ὁ Φιλεύσπλαχνος, εἶδε τὴν άδικία καὶ τὴ σκληρότητα τῶν ἀνθρώπων καὶ τόν ἀπάλλαξε ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς κρίσης Του. Γι'αὑτό, σήμερα σᾶς λέμε «Ἡ εἰρήνη μαζὶ σας. Ὅτι καλῶς πράξατε· καὶ τῶρα εἰσέλθετε γιὰ νὰ κατοικεῖτε έδῶ αἰώνια».

Mélodies du Paradis (Hassan Haffar & Aleppo Munsheds, 1995)

Ἀντίο

Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.
Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Κ. Δημουλά, “Γῆ τῶν Απουσιῶν”

Ἡ ὥρα εἶχε περάσει.
Ὄμορφο ἀπόγευμα - πολύ. Ὁ Θάνατος πλάϊ της ξεχάστηκε, χαζεύοντας τὴ δύση. “Εἶναι ὥρα;” τὸν ρώτησε. “Ναί, καιρὸς νὰ γυρίζουμε”, τῆς ἀποκρίθηκε - καὶ τή φίλησε.
Τὰ λαστιχένια πέταλα στὸ σκουφάκι της ἀναδεύτηκαν - ἕνας μικρὸς θαλασσινὸς κῆπος. “Καλά, πουλάκι μου”, εἶπε, καὶ μπῆκε στὸ νερό.
Ὁ σκύλος - ὁ ἀναμάρτητος - ὀσφραίνοταν τὸν αέρα. Λίγο πιὸ κάτω, ὁ ἄντρας της ἔψαχνε τὸ βυθό - ἔτσι κάπως μαγεμένος κι ἀυτός.
Παράξενο φιλί, τοῦ Χάρου: γλυκὸ καὶ ἁλμυρὸ μαζί· κέρασμα καὶ κατευόδιο.
Καιρός νὰ γυρίζουμε.
Τώρα ἔκοβε τὸ νερὸ μαλακά-μαλακά, μὲ τρυφερὲς ἀπλωτές. Μάκρυνε. Πιὸ μετά, χάθηκε. Βούτηξε, εἴπαν, νὰ πιάσει τὸ δίσκο τοῦ ἥλιου.
Ἡ ὥρα, βλέπεις, εἶχε περάσει.

Εμπαθής παρένθεση

Ξεκινώντας αυτό το ιστολόγιο είχα αποφασίσει να μην αναφερθώ στην “πολιτική” (η έμφαση στα εισαγωγικά) των κομμάτων. Όμως μετά τις πρόσφατες ομιλίες του Ευάγγελου Βενιζέλου, δεν κρατιέμαι - δεν αντέχω.

Και δεν είναι οτι σαστίζω από το δείγμα γραφής που μάς προσέφερε, αυτήν την κορωνίδα αναιδούς και θρασύ λόγου: ο εκπρόσωπος του κομματικού σχηματισμό που έπεσε, σε λιγότερο από τρία χρόνια, από το 43% στο 13% της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων, να διατείνεται οτι κατέχει το σφυγμό του λαού και διαθέτει, νυν και επί τούτου, ετοιμοπαράδοτες τις άριστες λύσεις για το μέλλον της χώρας...

Ούτε τόσο οτι αποσβολώνομαι όταν ο επικεφαλής του κόμματος που έθεσε την Ελλάδα υπό την κηδεμονία των διεθνών τραπεζών τώρα προτάσσει τη συννενόηση με την πολιτική Ευρώπη και διαρρυγνύει τα ιμάτιά του μπροστά στην αναλγησία της επικεφαλής του ΔΝΤ Christine Lagarde, εντεταλμένης με την επανείσπραξη των δανικών και την οικονομικο-πολιτική τιμωρία των “απείθαρχων” εθνών...

Όχι - αυτά τα παραβλέπω, ως ευκόλως εννοούμενα και κατά το μέγεθος του πολιτικού άνδρα. Εδώ με εντυπωσιάζει μια άλλη διάσταση. Επιλέγοντας να φορέσει “τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα”, ο αυτόκλητος πρωταθλητής της κεντρο-αριστεράς προφανώς στοιχηματίζει στη δύναμη της αυτο-επιβεβαιούμενης προφητείας. Διότι, όντως, εάν η κινδυνολογία, η παραζάλη των αντικρουόμενων “θέλω”, ο πανικός μάς έχουν πνίξει - δεν έχουμε παρά τα μαλλιά μας για να πιαστούμε.

ΥΓ 31/05/2012 Δύσκολο να αγιάσει κανείς αυτούς τους καιρούς. Εγώ πάντως παραιτήθηκα, όταν διάβασα τις χθεσινές διαβεβαιώσεις του αναβαπτισμένου Ε.Β οτι δεν πρόκειται να γίνει καμμια απόλυση στο Δημόσιο. Δικαιολογημένα εξάλλου, όπως εξήγησε, διότι είχε ως υπουργός την ευκαιρία να εκτιμήσει την αξιοσύνη και την αίσθηση καθήκοντος της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων με εξαιρέσεις οι οποίες είναι "λίγες και εύκολα εντοπίσιμες". "Και εμμονικά ύπουλες", θα συμπληρώσω - μιας και, φευ, συστηματικά διέλαθαν της προσοχής τόσων και τόσων κυβερνήσεων...

Όλες της γης οι οχιές...

Ο Δημήτρης Χριστούλας (1935-2012) ήταν Έλληνας συνταξιούχος, ο οποίος δημοσίως έδωσε τέρμα στη ζωή του διαμαρτυρόμενος για την ελληνική κρίση χρέους.
Καταχώρηση στη Βικιπαίδεια

Μακάρι να είχα το νου και τη δύναμη να στέκομαι συχνά και να αποδίδω την ευγνωμοσύνη, την τιμή την οποία οφείλω σε εκείνους, τους πολλούς, που κάθε τόσο μας διδάσκουν τις αληθινές ανθρώπινες αξίες.
Αυτή τη φορά ένας (άλλος) Δημήτρης, σήκωσε τη λεβεντιά του απέναντι στις καταιγίδες του καιρού μας: την αναισθησία, το θράσος, την απουσία σεβασμού προς τον άνθρωπο. Και μας άφησε άφωνους.
Όχι βέβαια διότι ο Δημήτριος Χριστούλας υπέφερε από υπερτροφική ευαισθησία, αλλά – αισχύνη και κατάρα μας – διότι η δική μας αξιοπρέπεια έχει αδυνατίσει σε σημείο εξαθλίωσης. Γι'αυτό και η πράξη - η μαρτυρία - του, ακατανόητη και αλλοπρόσαλλη για τη μυωπική χαραμάδα τού μικρού μας “εγώ”, δίνει το μέτρο της ευθύνης μας. Ευθύνης, κατά βάθος, για μάς τους ίδιους.
Πείτε “για την ταξική συνείδηση”, πείτε “για τη σωτηρία της ψυχής”· δεν έχει σημασία, δεν έχει διαφορά. Μιάς και, όπως και να τό πεις, πιο πικρό φαρμάκι από την απώλεια τού εαυτού δεν έχει.
Και τί γιατρικό, ποιά θεραπεία μάς απομένει;
Ο Λεβέντης (Μ. Θεοδωράκης, 1974)

575 nivocity

exploding storks drop
unsigned suicide notes
on silent roads
La Viguela (Gotan Project)