Γι'άλλη μια φορά: σκοτώσαμε αυτό που αγαπάμε. Για να κρατήσουμε τη γεύση της μαζικής διαστροφής - της τρέλλας που μάς έχει κυριεύσει. Γιαν να μάς εκδικηθούμε.
Σκοτώνουμε τους περιθωριακούς μας όχι από μίσος για εκείνους αλλά από λύσσα για τον εαυτό μας. Γιατί κουραστήκαμε να λέμε ψέμματα. Να υποκρινόμαστε. Εμείς - οι ίδιοι.
Διότι χτίσαμε και ανεχόμαστε μια κοινωνία που φτιάχνει απελπισμένους ανθρώπους. Όλο και περισσότερους, όλο και πιο αθεράπευτους. Τί αγάπη εισέπραξε αυτή η κοπέλα - και από ποιόν; Και πόση χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος για να "σταθεί";
Διότι δεν είμστε εκείνοι τους οποίους υποκρινόμαστε. Δεν είμαστε τα αλληλέγγυα έθνη που νοιάζονται για τα δεινά των φτωχών αδελφών. Δεν είμαστε οι καλοζωϊσμένοι ευγενείς που μεριμνούν για τους αναξιοπαθούντες κολλήγες της επικράτειας . Όυτε οι μεγαλόψυχοι πολίτες που φιλοξενούν τον ταλαιπωρημένο στρατηλάτη.
Διότι δεν είμαστε. Δεν είμαστε - γενικώς.
Back to Black (Amy Winehouse, 2006)
