Taf sizons

Dear Prths,
We have been thoroughly reviewing your application and appreciate your perseverance towards joining the Order of the Red Nose.
However, the position is presently occupied by our trusted long-term associate Rudolf Reindeer.
Furthermore, please be advised that we plan no vacancies in 2010 or the coming years.
Thank you for your interest in our cause.
Merrily yous,
Santa

Veritas curat: Χαίρεσθε

Όμορφη μέρα. Εδώ και κάμποσο καιρό σκέφτομαι (!) τις γυναίκες. Υπέροχα πλάσματα! Αναρωτιέμαι αν θυμόμαστε τί σημαίνει "γυναίκα" - για τον καθένα και για όλους μας. Και - ιδίως - αν οι ίδιες οι γυναίκες θυμούνται πώς και πόσο αξίζουν να αγαπηθούν. Γενικά; Ναι, έτσι γενικά. Τόσο γενικά. Και ειδικά, βεβαίως-βεβαίως :)
Ίσως ο εξισωτικός (ή ισοπεδωτικός) πολιτισμός μας έχει στριμώξει τις γυναίκες σε σημείο να ξεχνούν ή και να αρνούνται την αξία και τη μοναδικότητά τους. Ίσως και τους άνδρες να μάς έχει αποπροσανατολίσει άλλο τόσο (να τα λέμε κι'αυτά...) Και όλοι μαζί να σπαταλάμε ενέργειά για να ξαναβρούμε θεμελιώδεις αλήθειες - "τον τροχό".
Ακούστε: απλά πράγματα. Τό'πε ξεκάθαρα το αγγελούδι: χαίρε, ευλογημένη. Το είδαμε - την πρώτη στιγμή που ανοίξαμε τα μάτια μας. Το θυμίζει ζεστά στα Σλάβικα και η Divna Ljubojevic, με τη γενναιόδωρη λαλιά της. Radujsja - χαρείτε.
Λουκ. 1:28 (Divna Ljubojevic)

Καπνιζόντων: one breath closer to death

Τελευταία, όταν ανάβω τσιγάρο και τραβάω, σκέφτομαι το δώρο της ανάσας. Τη γλύκα της αναπνοής που με δένει με τη ζωή και κάθε-τί ζωντανό. Τον πόνο που θα ένιωθα αν στερηθώ αυτή την τόσο απλή – αλλά και υπέροχη – απόλαυση. Και το μέγεθος της πολυτέλειας που διαθέτω: να διαλέγω το ρυθμό της, να την αισθάνομαι, έως και να τη «διανθίζω» με το άρωμα του καπνού. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι τόσο τυχεροί…

… je ne pus tenir plus de quelques instants. J'avais l'impression de me noyer et une angoisse terrible, celle de la mort elle-même, m'étreignit. Malgré moi, tous les muscles de mon corps se bandaient inutilement pour m'arracher à l'étouffement. Malgré moi, les doigts de mes deux mains s'agitèrent follement…
Henri Alleg, La Question, 1958

Έτσι περιέγραψε την "ανακριτική μέθοδο" του πνιγμού (waterboarding, στην αγγλική) ο γάλλο-αλγερινός δημοσιογράφος Henry Alleg, πολιτικός κρατούμενος και θύμα βασανιστηρίων από το γαλλικό στρατό κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας της Αλγερίας. Διακριτική μέθοδος: δεν αφήνει σωματικά ίχνη. Και αποτελεσματική: διαλύει την αντοχή, μέσα από την επαναλαμβανόμενη εμπειρία του "σχεδόν-θανάτου". Και – όπως όλα τα βασανιστήρια – όχι μόνο εκμηδενίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αλλά και προκαλεί μόνιμες ψυχικές βλάβες. Σημαδεύει για πάντα.
Ο Khalid Sheikh Mohammed, μέλος της al-Qaeda και κατηγορούμενος για τη διοργάνωση της επίθεσης της 11ης Σεπτ. 1998 και άλλων τρομοκρατικών ενεργειών, υποβλήθηκε στο βασανιστήριο του πνιγμού 183 φορές. Σύμφωνα με τον George Bush, πρόεδρο των ΗΠΑ κατά την περίοδο της ανάκρισής του, οι βασανιστές του απέσπασαν πληροφορίες οι οποίες απέτρεψαν την επιτυχία νέων επιθέσων – ειδικότερα κατά του Λονδίνου. Γραπτά και σε ομιλίες του, ο Bush εξήγησε ότι η διαταγή για ανάκριση με κάθε ‘νόμιμο’ μέσο, όπως και οι άλλες αποφάσεις της ηγεσίας των ΗΠΑ κατά τον ‘πόλεμο κατά της τρομοκρατίας’, ήταν αναγκαίες. Επιβεβλημένες - για να σωθούν ζωές. Αποφάσεις που οδήγησαν στην κατοχή του Αφγανιστάν, την εισβολή στο Ιράκ και τόσα άλλα δράματα.
Φαίνεται οτι όπως η οικονομία της αγοράς στηρίζεται σε πλασματικά μεγέθη, έτσι και η αγοραία πολιτική έχει το δικό της αυθαίρετο σύστημα αξιών. Τη λογιστική του ανθρώπινου πόνου. Το ισοζύγιο της βίας. Πέρα από τους λογαριασμούς, όμως, ποιός δεν το ξέρει; Μπροστά στη γυμνή αλήθεια της βαρβαρότητας, πόσο μετράνε όλα αυτά τα "επιχειρήματα"; Ούτε μισή τουλίπα απ’τον καπνό ενός τσιγάρου.